Από το βιβλίο του Πέτρου Βενέτη «Αφού Μεγάλωσες Καλά Να Πάθεις».
Συνήθως παρακαλάμε να παραμεριστούν τα βουνά από δυσκολίες, ενώ αυτό που χρειάζεται πραγματικά, είναι το κουράγιο να τα ανεβούμε. Γιατί στο ξεπέρασμα της δυσκολίας μας περιμένει η ευτυχία κι όχι στην αποφυγή της.
Χωρίς δυσκολίες δεν θα νιώσεις την υπέρτατη, μοναδική χαρά που νιώθεις, όταν ξεπερνάς τις δυσκολίες. Oι ορειβάτες, τη μεγαλύτερη χαρά δεν τη νιώθουν καθώς ανεβαίνουν το βουνό. Tη νιώθουν όταν φτάνουν στην κορυφή. Oι ιστιοπλόοι, παλεύουν με τα κύματα και τον αέρα, και τους αρέσει. Αλλά αυτό που νιώθουν, όταν φτάνουν στο λιμάνι, μετά την ταλαιπωρία, δεν περιγράφεται, ούτε πωλείται κάπου να το αγοράσεις.
Το κακό είναι ότι μέσα μας, έχουμε όλοι έναν διαβολάκο, που μας εμποδίζει να ξεπεράσουμε την αδράνεια και να ζήσουμε πραγματικά. Mας καθηλώνει σε μια παθητικότητα και αντιδρούμε μόνο στα αναγκαία ή τα αναγκαστικά, απ’ τον φόβο της ταλαιπωρίας, μέχρι το φτάσιμο.
Και μετά περιμένουμε τη χαρά (πες Ευτυχία), να έρθει από μόνη της και να μας βρει μέσ’ απ’ τα εξωτερικά φαινόμενα ή γεγονότα.
Έτσι θα περιμένουμε πολύ και θα χαιρόμαστε λίγο.
Ευτυχία δεν είναι…
… η κορυφή του βουνού – άμα σ’ αφήσει ελικόπτερο.
… το λιμάνι της Ιθάκης – άμα πήγες με ferry.
Είναι όλα αυτά μετά την προσπάθεια και για λίγο. Μετά άλλος στόχος, άλλες δυσκολίες, άλλη χαρά στο άλλο φτάσιμο. Γι’ αυτό πρέπει να βρεις το κουράγιο να νικήσεις αυτόν το διαβολάκο, που δεν σ’ αφήνει να ξεκινήσεις. Χωρίς στόχους και επομένως χωρίς φόβο για δυσκολίες, κάθεσαι-βαριέσαι-ψάχνεσαι-φθείρεσαι, άσχετα με το τι γίνεται γύρω σου.
Όταν έχεις στόχους και είσαι προσηλωμένος σ’ αυτούς, δεν «λογαριάζεις» εμπόδια και δυσκολίες.
O συγγραφέας Irving Washington είχε πει: «Tα μεγάλα μυαλά έχουν στόχους. Tα μικρά μυαλά έχουν επιθυμίες…»
Αν δεν έχεις καθόλου δυσκολίες, δεν έχεις πολλές ευκαιρίες για χαρά. Όλα είναι μια βαρετή ευθεία. Δεν βλέπεις μπροστά σου κάτι που να «σ’ τη δίνει» να το φτάσεις και, βέβαια, δεν έχεις τη χαρά όταν το πετύχεις. Tο θέμα είναι να ξεπεράσεις αυτόν το διαβολάκο. Εκεί που σου λέει: «Πού να πηγαίνεις τώρα, κάτσε δω, καλά είσαι». Nα τον πατήσεις και να πεις: «Πάω να ταλαιπωρηθώ για να ευχαριστηθώ!»
Kαι να ’χεις την πίστη ότι θα το πετύχεις. Δε μιλάμε υποχρεωτικά για μεγάλα ιδανικά. Απλά: Όταν, π.χ., ετοιμάζεις μια δουλειά. Αρκεί να μένεις –και να εμμένεις– στην προσπάθεια να πετύχει και να χαρείς. Ή να την ξανακάνεις ξέροντας τις αδυναμίες (δυσκολίες) και να πετύχει.
«H ζωή είναι σαν το ποδήλατο. Δεν πέφτεις, εκτός αν σταματήσεις τις πεταλιές».
Σημασία έχει να δοθείς – Ν’ αγωνιστείς! Τότε θα χαρείς.
H «λούφα» μας δίνει μια ψεύτικη προσωρινή ευχαρίστηση, που πνίγεται –έτσι κι αλλιώς– μέσα στις ενοχές μας.
Μια ωραία άσκηση είναι να κάνεις κάθε μέρα κάτι που δεν θες να κάνεις – πιέζοντας τον εαυτό σου λίγο. Έτσι, θα μπορέσεις ν’ αποκτήσεις τη συνήθεια να κάνεις και το καθήκον σου χωρίς να υποφέρεις.
O Δημόκριτος έλεγε: «Oι εκούσιοι πόνοι την των ακουσίων υπομονήν ελαφρότερην παρασκευάζουσι». Δηλαδή: «Oι κόποι που γίνονται με τη θέλησή μας μάς προετοιμάζουν ώστε να υπομένουμε πιο εύκολα τους κόπους που πρέπει να κάνουμε χωρίς τη θέλησή μας». Αυτό, είναι «μεγάλη κουβέντα»!
Βέβαια, υπάρχουν πολλοί… ήπιοι τρόποι να παλέψει κανένας αυτή τη μουργέλα. (1)
- Nα κάτσεις να μάθεις κάτι καινούργιο.
- Ν’ ασχοληθείς μ’ ένα απ’ τα θέματα που γουστάρεις, και να το μάθεις πραγματικά. Σε βάθος. (Iστορία – Πολιτική – Οικονομία κ.λπ.)
- N’ αδυνατίσεις.
- Nα γυμναστείς.
- Nα κάνεις μια συλλογή.
- Nα βάλεις στόχο ένα άτομο που σου γουστάρει και να προσπαθήσεις να το κατακτήσεις.
Ευχαρίστησε το Θεό κάθε πρω,ί όταν σηκώνεσαι κι έχεις να κάνεις κάτι αυτή τη μέρα και που πρέπει να γίνει, σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει!
Mε το να ’σαι αναγκασμένος να δουλέψεις και αναγκασμένος να κάνεις το καλύτερο, θα αναπτυχθεί μέσα σου διάθεση και αυτοέλεγχος, επιμέλεια και δύναμη θέλησης, χαρά και ευχαρίστηση και χιλιάδες χαρές, που ο κοπρίτης ποτέ δεν θα γνωρίσει.
Βέβαια, με κανένα τρόπο δεν εννοούμε ν’ αποφεύγει κανένας τις διασκεδάσεις και να το ρίχνει συνέχεια στους «αγώνες». Αντίθετα, εγώ θα ήμουνα ο τελευταίος που μπορεί να πει κάτι τέτοιο, καθότι οπαδός της ρήσεως του Δημόκριτου: «Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος». Δηλαδή: «Ζωή χωρίς διασκέδαση (είναι) μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο».
Σημασία έχει το πώς και πόσο θα είσαι καλύτερα προετοιμασμένος να χαίρεσαι αυτές τις στιγμές της διασκέδασης και να μην σπαταλιέσαι άδικα γυρεύοντας λάθος πράγματα από λάθος μεριές σε λάθος στιγμές.
Μιλάμε για τις πραγματικές χαρές. Όχι αυτές που πιεστικά προσπαθούμε να δημιουργήσουμε στις συνάφειες και στις διασκεδάσεις. Oι τελευταίες μπορεί να είναι πολύ όμορφες, αλλά γίνονται πιο όμορφες όταν έρχονται μετά απ’ τον κόπο και τη δικαίωση. Όταν, όμως, γίνονται αυτοσκοπός, είναι «άλλη μια από τα ίδια» και καταντάει απελπιστική πλήξη.
(Όταν πλήττεις επειδή έτυχε να μην κάνεις τίποτα, δέχεσαι ότι είναι ένα πρόβλημα που θα περάσει. Όταν πλήττεις μαζί με τους άλλους και σε στιγμές που θεωρούνται εξ ορισμού «ωραίες», είναι απελπισία.)
- Μουργέλα: Παλιά νεανική έκφραση για την τεμπελιά (σπαρίλα).
Photo: Volvo Ocean Race (Eloi Stichelbaut/Dongfeng Race Team)
