Ο Καθηγητής-Ιστορικός, πέρα από το πανεπιστημιακό του έργο-λειτούργημα έχει εργαστεί σε διευθυντικές θέσεις και ως σύμβουλος σε θέματα που αφορούν στην Ιστορία, την Παράδοση, τον Πολιτισμό, την Παιδεία.
Από το Δημοτικό του Καταρράκτη Χίου, στο Ιστορικό Γυμνάσιο Χίου, στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, στο Ιστορικό Τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας για Διδακτορικό: «Οι Γενοβέζοι στο Αιγαίο». Πάντρεψε την Οικονομική με την Ιστορική Επιστήμη, με αποτέλεσμα το απόσταγμα τούτης της επιστημονικής όσμωσης να είναι ιδιαίτερο, ξεχωριστό, πρωτοποριακό, γι’ αυτό και τα έργα του, κυρίως οι 9 ιστορικές μονογραφίες, έχουν χαρακτηριστεί διεθνώς πρωτότυπες.
Υπήρξε Πρόεδρος της Δημόσιας Κεντρικής Ιστορικής Βιβλιοθήκης «Κοραής». Είναι Πρόεδρος Διοικούσας Επιτροπής του «Διεθνούς Κέντρου Παιδείας και Πολιτισμού «ΙΩΝΙΑ», καθώς και του Ελεύθερου Πανεπιστημίου «Ιωνία». Έχει ένα μεγάλο συγγραφικό έργο: 11 πρωτότυπες διεθνώς ιστορικές μονογραφίες, βιβλία, αξιόλογες μελέτες και πολλά επιστημονικά άρθρα σε σπουδαία και έγκριτα περιοδικά, ελληνικά και ξένα. Έχει 8 πολυβραβευμένες ποιητικές συλλογές (Άρκυες, Φρυκτωρία, Χιμαιρικό σεργιάνι, Αίμα πινελιά, Γνόφος, Ίμερος, Δηιάνειρα, Διοτίμα). Για το «ΙΜΕΡΟΣ», απέσπασε το 1ο Πανευρωπαϊκό Βραβείο Ποίησης.
Καθηγητής Πανεπιστημίου, Ιστορικός με πρωτότυπες εργασίες διεθνώς συγγραφέας, ερευνητής, αρθρογράφος και πολυβραβευμένος ποιητής με διεθνή βραβεία. Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με την ποίηση και τι είναι αυτό που αγαπάτε περισσότερο;
Θα σας εκμυστηρευτώ, με πάσα ειλικρίνεια, πως η μεγάλη μου ερωμένη ήταν και είναι η Ποίηση… Η Ιστορία, απλά, δε μου δίνει διαζύγιο… Αν κα δεν πέρασα άσχημες μέρες μαζί της. Θα επαναλάβω, όμως, τα λόγια του αγαπημένου μου Νικηφόρου: «Αν δεν μου έδινες την ποίηση, Κύριε, δεν θα ΄χα τίποτε για να ζήσω»
Γράφω, λοιπόν, ποίηση για τέσσερις, κύρια, λόγους: Ο πρώτος είναι η αγάπη μου στη Ζωή, τον Άνθρωπο, την Ύπαρξη. Ο δεύτερος λόγος πηγάζει από το φόβο μουστο θάνατο, το χρόνο, την αέναη ανθρώπινη αγωνία για αιωνιότητα. Για μένα ο φόβος του θανάτου είναι ο φόβος που αφορά στην παύση ζωής και προέρχεται απ’ την έντονη αίσθηση του εαυτού μου, από την έντονη αίσθηση ζωής. Όσο αφορά στην ανθρώπινη αγωνία για αιωνιότητα, την απάντηση δίδει, ο Γιώργος Σεφέρης, στις «Δοκιμές» του: «Ο άνθρωπος είναι έτσι φτιαγμένος που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την ασφάλεια της αιωνιότητας. Κάποτε θυσιάζει εύκολα τη ζωή του, την αιωνιότητα δεν τη θυσιάζει». Ο τρίτος λόγος οφείλεται στη γλώσσα. Τη γλώσσα με την οποία ο Ρωμαίος Κικέρων ήθελε να διαλέγονται οι θεοί: «ει οι θεοί διαλέγονται, τη των Ελλήνων γλώττη χρώνται». Και όταν λέμε γλώσσα εννοούμε τη μια και ενιαία ελληνική γλώσσα. Τη γλώσσα που σου δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνείς απευθείας με την Ιστορία σου, τις ρίζες σου, τους θεούς σου, κάθε στιγμή που τη μιλάς. Δεν κατοικούμε μια χώρα, κατοικούμε μια Γλώσσα και μια Ιστορία. Ο τέταρτος λόγος είναι προσωπικός και αφορά στη δυνατότητα, την ευχέρεια συνδιαλογής με τον ίδιο τον εαυτό μου.
Συνδυάζετε το έργο σας σε αρκετά Πανεπιστήμια με ενεργή συμμετοχή σε πολλούς επιστημονικούς φορείς σε διευθυντικές θέσεις σε τομείς που αφορούν την οικονομία, την ιστορία, την παράδοση, τον πολιτισμό και την παιδεία γενικότερα. Με δεδομένη αυτή τη συμμετοχή σας ποιες είναι οι προτάσεις σας σ’ αυτούς τους τομείς μπροστά στις προκλήσεις της Ενωμένης Ευρώπης;
Η κλασική παιδεία μας ανήκει στα πανανθρώπινα τιμαλφή. Τα ομηρικά και ησιόδεια έπη -700 π.Χ. περίπου- αποτελούν τις πρώτες γραπτές μαρτυρίες στην Ευρώπη και ο άνθρωπος, ιστορικά, στην Ελλάδα «ταυτοποιείται» ως αυταξία. Σ’ αυτό το συγκριτικό μας οικουμενικό πλεονέκτημα επένδυε ο μέγιστος κυβερνήτης της πατρίδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, όταν οραματιζόταν την Ελλάδα ένα απέραντο «Διεθνές Πανεπιστήμιο». Απ’ τις κοιλάδες της αιωνιότητας ο μεγάλος Ελύτης συγκατανεύει: «ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβγαλα γιομάτο εσπεριδοειδή που μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο. Μα ’ταν τόση η ευωδιά που φοβήθηκα. Κι έπιασα σιγά – σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά, να την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα»…
Να γίνετε πιο σαφής;
Ακόμα; (γέλια…). Έχετε φανταστεί, αν ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης είχαν γεννηθεί στη Γαλλία, πόσες Ακαδημίες Πλάτωνα και πόσα Λύκεια Αριστοτέλη θα είχαν ιδρυθεί; Μπορείτε να αναλογιστείτε πόσους συνεδριακούς επισκέπτες θα είχαν ετήσια, με ό,τι τούτο συνεπάγεται για τον τόπο; Δεν έχουμε, δυστυχώς, επενδύσει στο μεγαλύτερο διεθνώς συγκριτικό μας πλεονέκτημα: τον Πολιτισμό και την Ιστορία. Θα μου επιτρέψετε να σας υπενθυμίσω τις επισημάνσεις-προτροπές του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Μιτεράν προς επιφανή Έλληνα πολιτικό: «Αν ήμουν πρωθυπουργός της Ελλάδας, δε θα έκανα τίποτε που να μην περνά μέσα απ’ τον Πολιτισμό».
Είστε Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του Διεθνούς Κέντρου Παιδείας και Πολιτισμού «ΙΩΝΙΑ». Ποιοι είναι σκοποί και οι δραστηριότητές του;
Είμαστε 260 επίλεκτα μέλη της ελληνικής και διεθνούς πανεπιστημιακής κοινότητας, Σκηνοθέτες, Πρέσβεις και άλλοι διαπρεπείς στο χώρο τους επιστήμονες, καλλιτέχνες, δημιουργοί γενικά, που προσφέρουμε, αμισθί -στο πλαίσιο Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας- ποικιλώνυμες δράσεις στο ακριτικό Αιγαίο, αλλά και σ΄όλη την ελληνική επικράτεια και εκτός, ακόμα, των «τειχών», αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Οι σκοποί του Διεθνούς Κέντρου Παιδείας και Πολιτισμού «ΙΩΝΙΑ» ενσαρκώνονται, καταστατικά, στην άσκηση των 29 δραστηριοτήτων του, με το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο «ΙΩΝΙΑ» και το Φεστιβάλ «ΙΩΝΙΑ», δύο από τις κυριότερες (βλέπετε Ιστοσελίδα μας).
Είστε ο Ακαδημαϊκός Υπεύθυνος του Ελεύθερου Πανεπιστημίου «Ιωνία». Σε ποιους απευθύνεται αυτός ο θεσμός;
Το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο «Ιωνία» συγκαταλέγεται στους κύριους άξονες δράσης του Διεθνούς Κέντρου Παιδείας και Πολιτισμού «ΙΩΝΙΑ» και αποτελεί θεσμό-πυρήνα παραγωγής γνώσης, δοκιμασμένο κι επιτυχημένο διεθνώς. Πρόκειται για θεσμό που δίδει ευκαιρία και δυνατότητα σε κάθε άτομο -ανεξαρτήτως ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου και επαγγελματικής κατάρτισης- να διευρύνει τους ορίζοντες σκέψης, γνώσης, κρίσης, πνευματικής αναζήτησης με ενότητες εκπαιδευτικών μαθημάτων σε διάφορα γνωστικά αντικείμενα. Πρόκειται για θεσμό-εργαλείο στην προοπτική της δια βίου μάθησης, αλεξιφάρμακο στο σύγχρονο δόγμα της μη-σκέψης, της μη-γνώσης, της μη-Παιδείας.
Είστε Πρόεδρος του Φεστιβάλ «ΙΩΝΙΑ», που έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές εντός και εκτός Ελλάδας. Μιλήστε μας για το ρόλο του Θεσμού του Φεστιβάλ τις δράσεις του.
Το ΦΕΣΤΙΒΑΛ «ΙΩΝΙΑ», αποτελεί σταλίκι πολιτισμού στα ανατολικά κράσπεδα της Ευρώπης, γεγονός πολιτιστικής διπλωματίας με πολλούς αποδέκτες. Βάζει σε κίνηση ένα υψηλών προδιαγραφών Πρόγραμμα Πνευματικότητας, ψυχαγωγίας, και ανώτερης Παιδείας, Πρόγραμμα-ζείδωρη βροχή στην αυχμηρή έρημό μας. Η διάρκειά του είναι εξάμηνη (Ιούλιος-Δεκέμβριος)
Να μας δώσετε μια γεύση από τις δράσεις του;
Το Φεστιβάλ μας περιλαμβάνει τις παρακάτω ενότητες – δράσεις: ΕΚΘΕΣΕΙΣ: «Σμύρνη 100 Χρόνια μετά το έπος και την τραγωδία (1919-1922)» / ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ / ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ / ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ (με παρόντες τους σκηνοθέτες / ΔΙΗΜΕΡΟ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΚΙΩΝ (ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ) / ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ / ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ (με μαθήματα Τοπικής Ιστορίας) / ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΩΝ «ΙΩΝΙΑ»: (1. Διαγωνισμός Ποίησης από 19 χρόνων και άνω / 2.Διαγωνισμός Ποίησης από 12 έως 18 χρόνων /3. Διαγωνισμός Διηγήματος από 19 χρόνων και άνω / 4. Διαγωνισμός Διηγήματος από 12 έως 18 χρόνων / 5. Διαγωνισμός Κινηματογραφικού Σεναρίου / 6. Διαγωνισμός Θεατρικού Σεναρίου / 7. Διαγωνισμός Σεναρίου Θεάτρου Σκιών (Καραγκιόζη) / 8. Διαγωνισμός Κινηματογράφου / 9. Διαγωνισμός Ντοκιμαντέρ / 10. Διαγωνισμός Σκίτσου / Γελοιογραφίας /11. Διαγωνισμός Καρτούν (Cartoon) /12. Διαγωνισμός Μελοποιημένων Τραγουδιών). Οι κριτικές Επιτροπές των παραπάνω Διαγωνισμών απαρτίζονται από Ακαδημαϊκούς και μεγάλους των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Έχετε γράψει πολλά ιστορικά βιβλία για το Αιγαίο, τη Μεσόγειο, το Βυζάντιο και τη Φραγκοκρατία και παράλληλα έχουν εκδοθεί οκτώ ποιητικές σας συλλογές. Υπάρχει συγγένεια μεταξύ ποίησης και ιστορίας;
Πιστεύω ακράδαντα πως μέσα από την πραγματική ζωή βγαίνει και η πραγματική ποίηση. Το τραγούδι, για παράδειγμα, σαν ποιητικό είδος εκφράζει την εποχή του κι αποτελεί έναν από τους στενότερους συγγενείς της Ιστορίας, ανεξάντλητη και αντικειμενική πηγή της. Χάριν παραδείγματος, ο ιστορικός ερευνητής μέσα απ’ τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη, θα μπορέσει να αντλήσει σοβαρά στοιχεία καταγραφής γεγονότων και συμπερασμάτων για το κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι της δεκαετίας του ’50, ’60. Ο Πλάτων σταθμίζει την Ποίηση και τη Μουσική σαν κορυφαίες των τεχνών και, θέλοντας να δείξει τη σχέση μουσικής και ζωής, υποστηρίζει πως, όταν αλλάζει η μουσική, πρέπει να αλλάξουν και οι Νόμοι της Πολιτείας. Δεν πρέπει να λησμονούμε, άλλωστε, πως και ο Όμηρος, πέρα από ποιητής των ποιητών, θεωρείται από πολλούς και πρώτος και μέγιστος ιστορικός.
Ποιος ποιητής σας επηρέασε πιο πολύ; Τι ήταν αυτό που τον έκανε τόσο ξεχωριστό;
Το έχω πει αλογάριαστες φορές, θα το επαναλάβω, γιατί κάθε φορά που τον μνημονεύω αισθάνομαι ν’ ανάβω ένα κερί τιμής και μνήμης. Ομιλώ για τον παμμέγιστο Ποιητή και Άνθρωπο, τον ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΒΡΕΤΤΑΚΟ. Η καρδιά του ήταν φορτωμένη όλον τον κόσμο, στο ψηφιδωτό του προσώπου του η Ρωμιοσύνη ολάκερη, με εκτυφλωτικές ψηφίδες αλγηδόνας… Ήμουν φοιτητής, τότε, σαν ένιωσα τον ίσκιο ενός Θεού και μιας Ισόθεης Ποίησης… Και ήμουν όλβιος και ήμουν ευλογημένος…
Από που αντλείτε την έμπνευσή σας; Τι σας κινητοποιεί δημιουργικά;
Ο Μύθος, πρωτότοκος γιος του Λόγου, της Φαντασίας, της Αρμονίας, της Μουσικής, έχει την όψη της Ποίησης και την ηλικία του Κόσμου. Αυτό μας οδηγεί στο στερρό συμπέρασμα πως ο ποιητής, αταβιστικά, και όχι μόνο, είναι παράλληλα και μεγάλος «παραμυθάς» με την καλή έννοια του όρου, που αφορά κύρια στην ηδύτητα της αφήγησής του. Και ακόμα κάτι συνεπικουρικό των λεχθέντων συνιστά το γεγονός πως: μεγάλος ποιητής είναι εκείνος που προξενεί έκπληξη με το να γράφει για κάτι που εμείς το ξέραμε πάντα. Και εκείνο, που θέλει τον ποιητή από τα ράκη να φτιάχνει Βασιλικό Χιτώνα. Στην ίδια τροχιά και το σκεπτικό του μεγάλου Οδυσσέα Ελύτη: «Οι κακοί ποιητές τρέφονται από τα γεγονότα, οι μέτριοι από τα αισθήματα και οι καλοί από τη μετατροπή του τίποτα, σε κάτι».
Βέβαια, δεν πρέπει να μένουν αστάθμητα τα βιώματα του ποιητή, τα σεργιάνια του στα λημέρια της γνώσης και της επίγνωσης και εκείνα των Θεών του, η κουλτούρα του, η παιδεία του, η ποικιλώνυμη εκπαίδευσή του και οι «καιροί», οι «καιροί» της βιωτής του, καθώς και το πολύτροπο της ύπαρξής του…
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Τελειώνω δύο πνευματικά πρωτότυπα κα πρωτόγνωρα πονήματα. Το ένα είναι ΑΛΜΠΟΥΜ, που αφορά στη Σμύρνη, με πρωτότυπο Ιστορικό (Πολεμικά Ταχυδρομεία, Σφραγίδες, Γραμματόσημα, 500 Επιστολές από το Μέτωπο, κ.ά.) και φωτογραφικό υλικό. Το δεύτερο βιβλίο αναφέρεται στο βίο και πολιτεία του προλετάριου, επαναστάτη, ποιητή ΦΩΤΗ ΑΓΓΟΥΛΕ -τον οποίον ο Γεώργιος Θεοτοκάς θεωρούσε ισάξιο του Διονύσιου Σολωμο- καθώς και τον ενδιαφέροντα ιστορικό – πολιτικό – κοινωνικό βιότοπό του (Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Κατοχή, Μέση Ανατολή, Σύρματα, κ.λπ). Σύντομα θα εκδώσω και την ένατη δίγλωσση (Ελληνικά-Ιταλικά) Ποιητική Συλλογή μου με τίτλο: «ΜΥΡΤΩ»…
Ποιο είναι το motto σας;
Πολλά τα μότο μου, αυτά που αποκαλώ «σοφίες της ερήμου». Θα μείνω σε αυτό που αφορά στην ουτοπία, μιας και είμαι ένας, αθεράπευτα, χιμαιρικός, ουτοπικός σεργιανιτής, μιας και η ουτοπία μάς κρατά ακόμα ζωντανούς, διατηρεί αναμμένη τη σπίθα της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, δίνει παράλληλα μια ζείδωρη αιτιολογία και δικαιολογία στην Ύπαρξη. Το μότο μου, λοιπόν, γιατί φοβάμαι πως σε μπέρδεψα (γέλια): «Ουτοπία (ου + τόπος), δεν είναι το μη πραγματοποιήσιμο, αλλά αυτό που δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί»…
Τι θαυμάζετε περισσότερο στους ανθρώπους;
Θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι ενδεδυμένοι χιτώνα γενναιοδωρίας, σεμνότητας, φιλαλληλίας, αλτρουισμού. Θαυμάζω και αυτούς που ερωτεύονται, που πεθαίνουν μέσα στο παραλήρημα του πάθους τους, αυτό που ο Πλάτωνας αποκαλεί «Θεία Τρέλα» και, καταπώς υποστηρίζει, είναι ανώτερο απ’ την ανθρώπινη σωφροσύνη… Θαυμάζω και τους ανθρώπους που έχουν ποικιλώνυμη πίστη -άσχετα αν σε εκφράζει ή όχι- και αυτό γιατί έχουν μπούσουλα, έχουν Θεό…
Τι θεωρείτε ότι φέρνει ισορροπία στον άνθρωπο;
Η ευτυχία. Ο άνθρωπος είναι η πιο τραγική φιγούρα στην Ύπαρξη, γιατί έχει συνείδηση των όσων ζει, γιατί έχει συνείδηση της πρόσκαιρης ζωής του. Γι’ αυτό είναι αμαρτία να ζεις χωρίς να κάνεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Είναι αμαρτία, όταν, κατά τον ποιητή: «τα όνειρά μας αναβάλλονται διαρκώς, μέχρι που γίνονται γηρατειά». Η ευτυχία διδάσκεται με την αρετή, αποκτάται με την αρετή. Και η αρετή, που είναι η τάση προς την ηθική τελειότητα, κατακτιέται με την Παιδεία, αφού η Παιδεία αποτελεί την πνευματική και ηθική αγωγή του ανθρώπου…
Τι φοβάστε περισσότερο;
Το μίσος, το φθόνο και τη διαβολή. Τρεις δίστομοι λάζοι στα χέρια του μεγαλύτερου θεριού που λέγεται άνθρωπος, καταπώς υποστηρίζει ο Σοφοκλής: «πολλά τα δεινά κ΄ουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει»… (Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θεριό από τον άνθρωπο). Ο Λατίνος κωμωδιογράφος Πλαύτος, το λέει με τα δικά του λόγια: homo homini lupus… (λύκος ο άνθρωπος για τον άνθρωπο)…
Τι είναι χαρούμενη ζωή για εσάς;
Να αγαπάς και να αγαπιέσαι!!! Ο Σοφοκλής, στην «Αντιγόνη» του, τα λέει όλα σε μια φράση: «Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν» (γεννήθηκα για να μοιράζομαι την αγάπη και όχι το μίσος)… Αυτό ακριβώς, που υποστηρίζει, με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο, ο Αλμπέρ Καμύ: «Δε γνωρίζω άλλο χρέος από την αγάπη»… Αν επιμείνεις, θα σου πω πως: αγαπώ την αγάπη και ερωτεύομαι τον έρωτα και, ακόμα, πως αποτελεί υψίστη αντινομία το γεγονός: να είσαι ποιητής και να μην αγαπάς…
Έχεις μια γεμάτη ζωή όταν…
Όταν… μας γίνει βίωμα, επίγνωση, η προτροπή του μεγάλου ποιητή Τάσου Λειβαδίτη: «Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει». Οι Άραβες το λένε διαφορετικά με το ίδιο, όμως, θεσπέσιο νόημα: «Τέντα χωρίς φιλοξενούμενο είναι φτωχική»…
Καλοσύνη για εσάς είναι…
Καλοσύνη, λοιπόν… Θα την όριζα σαν τη λυτρωτική και ζείδωρη αίσθηση πως: Μόνο ό,τι δώσεις είναι πραγματικά δικό σου. Θα την όριζα σαν την ουτοπία ενός κόσμου, όπου η κάθε γλώσσα θα μιλά την καλοσύνη της ημέρας και «θα σέβεται και θα υμνεί την πνοή που μας χάρισε τούτη η ανάσα», παραφράζοντας Σεφέρη…
Χαρίστε μας ένα ποίημά σας…
«ΚΡΙΝΕ ΜΕ…»
«Σ’ όλη μου τη ζωή, γιε μου,
μη νομίζεις πως έκανα και τίποτε σπουδαίο…
Προσπαθούσα:
να σταυρώσω την ουτοπία
μ’ ένα κλωνάρι ελιάς και μια ανατολή˙
να δέσω κόμπο τις χρυσές κλωστές του ήλιου
με το δάκρυ ενός παιδιού˙
να μερέψω τις κατεβασιές του χειμώνα
πλέκοντας πεφταστέρια σε κορφές κυπαρισσιών˙
να σμιλέψω στ’ αργαστήρι μου
τ’ όνειρο – δαχτυλίδι
για να παντρέψω τον κόσμο…
Μη νομίζεις πως έκανα και τίποτε σπουδαίο, γιε μου,
σ’ όλη μου τη ζωή…»