«Έχω κολλήσει και δεν πάω παρακάτω… Tι μου συμβαίνει»;
Αυτή είναι η ερώτηση που απασχολεί πολλούς ανθρώπους εντός και εκτός συνεδριών.
Ένα μέρος της απάντησης συνδέεται με την ένταση και το βάθος που έχουν τα συναισθήματά μας στις δύσκολες στιγμές μας. Ο πόνος και ο θυμός μάς κινητοποιούν να αναλάβουμε δράση, αλλά όταν υποχωρήσει η ένταση, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τον φόβο και το άγχος.
Μπορεί να γεμίσουμε μνησικακία, πικρία ή να νιώθουμε βάρος, αλλά και χωρίς ενέργεια. Και αυτό το συναισθηματικό γαϊτανάκι μπορεί να κρατήσει ώρες, μέρες, μήνες ή και χρόνια αν δεν δώσουμε στον εαυτό μας την επιλογή να βασίσει τις σημαντικές αποφάσεις σε κάτι πιο στέρεο από τα συναισθήματά μας.
Για να «ξεκολλήσουμε και να πάμε παρακάτω» χρειάζεται να πάρουμε μια απόφαση. Ότι θα υποστηρίξουμε την επιλογή μας όπως κι αν αισθανόμαστε για αυτήν. Ταυτόχρονα θα χρειαστεί να έχουμε διαθέσιμο ένα υποστηρικτικό περιβάλλον. Και επιπρόσθετα (και αυτή είναι μια σημαντική πρόκληση) θα χρειαστεί να ανοίξουμε την ψυχή μας στον πόνο και να θρηνήσουμε για αυτό που θα αφήσουμε. Το τελευταίο κομμάτι είναι απαραίτητο γιατί όσο «κρατάμε» τα συναισθήματά μας και δεν τα βιώνουμε, αυτά μας κρατούν με τη σειρά τους αιχμάλωτους σε μια μάχη δίχως νικητή.
Νάνσυ Ψημενάτου
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας-Συγγραφέας
www.mathimatazois.com
