Ένα φιλοευρωπαϊκό κείμενο, με αφορμή την τιμητική διάκριση
του Θ. Κουτούπη με το Βραβείο «Κωνσταντίνος Καλλιγάς», για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και το ήθος. Είμαστε άραγε και αισθανόμαστε Έλληνες ή Ευρωπαίοι; Κανονικά θα έπρεπε να νιώθουμε Ευρωπαίοι-Έλληνες, με την έννοια ότι ανήκουμε σ’ ένα πολυεθνικό σύνολο, χωρίς να χάνουμε όμως τη μοναδικότητα της εθνικής κουλτούρας μας.
Στη ζωή μου έχω επιτρέψει μόνο δύο φανατισμούς: Είμαι φανατικός Έλληνας δημοκράτης πατριώτης και φανατικός Ευρωπαίος πολίτης. Η πιο χειροπιαστή συμβολή μου υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης ήταν η εκστρατεία που σχεδίασα το 1978 για την τότε ΕΟΚ, ως Σύμβουλος Επικοινωνίας της ΝΔ, μετά από προσωπική επιλογή του Κ. Καραμανλή, παρά το ότι όχι απλώς δεν ήμουν κομματικό στέλεχος, αλλά δεν είχα ψηφίσει ποτέ ΕΡΕ ή ΝΔ.
Κι έγραψα τότε. Σ’ ένα ενημερωτικό έντυπο για την ΕΟΚ: «Το ελληνικό πνεύμα ξανασμίγει με τον πολιτισμό που γέννησε η χώρα μας, σε μια κοινή δημιουργική πορεία. Πρόκληση της ιστορίας, για να αποδείξουμε τις αρετές και τα χαρίσματα της φυλής μας. Και θα τα αποδείξουμε».
Δυστυχώς, το μόνο που καταφέραμε ήταν να αναδείξουμε τα χειρότερα ελαττώματά μας! Σε όλα όμως σχεδόν τα κείμενά μου πάντως και στη διάρκεια της 16ετούς επαγγελματικής δημοσιογραφικής σταδιοδρομίας μου και στα 55 συνολικά χρόνια που γράφω και μιλάω δημόσια και στην 50ετή πορεία μου στις Δημόσιες Σχέσεις και την Πολιτική Επικοινωνία, πάντοτε άμεσα ή έμμεσα, στήριζα την ευρωπαϊκή ιδέα, τις αρχές και τις αξίες της, γιατί βαθιά πιστεύω ότι αποτελούν τον πυρήνα του Δυτικού Πολιτισμού μας κι επειδή μόνο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί η χώρα μας να έχει μοίρα στον ήλιο!
Η Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι τέλεια! Αλλά, τι είναι τέλειο σ’ αυτόν τον κόσμο; Καθήκον όλων μας είναι να σταματήσουμε να την πετροβολούμε και να συνεργήσουμε, για να φθάσει σταδιακά στο αρχικό όραμα, μιας ισχυρής πολιτικής, δημοκρατικής, ανθρωπιστικής ένωσης. Όταν το σπίτι σου υποστεί κάποιες ρωγμές, δεν το εγκαταλείπεις ούτε το γκρεμίζεις. Σηκώνεις τα μανίκια και το επιδιορθώνεις!
Είμαι σίγουρος ότι η σημερινή κρίση της ΕΕ θα είναι παροδική. Κι αυτό γιατί είναι βεβαιωμένο ιστορικά ότι η ακμή κι η παρακμή εναλλάσσονται στη μακραίωνη διαδρομή της ανθρωπότητας. Πιστεύω ακράδαντα ότι η κρίση της ΕΕ οφείλεται στην –προσωρινή ελπίζω– κατίσχυση της Αγοράς επί του Δήμου.
Το δικό μου λοιπόν προσωπικό όραμα για την ΕΕ περικλείεται σε επτά μόνο λέξεις: ΝΑ ΚΑΤΙΣΧΥΣΕΙ Ο ΔΗΜΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ!
