Δεν συγκράτησα το επίθετό της. Το μικρό της όνομα είναι Άννα. Φεύγοντας από το σπίτι, ανεβαίνω τη Φωκίωνος Νέγρη και σταματώ να πετάξω τα σκουπίδια. Η ματιά μου πέφτει σε μια μεσόκοπη κυρία που σκουπίζει τον δρόμο. Μέχρι εδώ τίποτα το ασυνήθιστο, θα μου πείτε…
Σήμερα, για να επιβιώσεις, κάνεις μια δουλειά πέρα και από το αντικείμενό σου, αλλά συνήθως γκρινιάζεις, ντρέπεσαι και σε κατακλύζει η μιζέρια. Παραπονιέσαι για την «κατάντια» σου.
Η κυρία Άννα δεν ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Είναι ξεχωριστή. «Φωνάζει» από μακριά η αξιοπρέπειά της, κι επιπλέον η εικόνα της είναι ασυνήθιστη για οδοκαθαρίστρια. Το πρόσωπό της δεν είναι σκαμμένο από τη ζωή, ούτε περπατά σκυφτή, δεν φαίνεται κουρασμένη, κι ας είναι. Δεν κρύβει το πρόσωπό της από την ντροπή που κάνει μια «τέτοια» δουλειά. Οι περαστικοί εύλογα θα την κοιτάξουν, γιατί η εικόνα της πάει κόντρα στα στερεότυπα. Σε κοιτάζει περήφανα και όχι προκλητικά. Ποιος περιμένει να δει μια γυναίκα ντυμένη με κουλτουριάρικα ρούχα, κόκκινα μαλλιά, κομμένα γαλλικό καρέ, με γυαλιά μυωπίας στρογγυλά, να σκουπίζει τον δρόμο με την ίδια φροντίδα όπως και το σπίτι της;
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Την πλησίασα και της εξέφρασα τον θαυμασμό μου. Με αντιμετώπισε με ευγένεια, αλλά μου τόνισε ότι απλά κάνει ό,τι κάνουν όλοι… «Ζωγραφίζω, κορίτσι μου, μού είπε, αλλά, όπως καταλαβαίνεις, βγάζω τρεις κι εξήντα… Πώς να ζήσω; Οπότε, εδώ και δυο χρόνια, δουλεύω στον δήμο. Πρέπει να βοηθάω και την κόρη μου. Έχω και δύο εγγόνια…».
Έτσι μου είπε η κυρία Άννα, επιμένοντας ότι κάνει το αυτονόητο. Έλα ντε που δεν λογίζεται αυτονόητο ό,τι κάνει η κυρία Άννα, λέω εγώ… Συνήθως, η επιβίωση δεν μπαίνει ως προτεραιότητα, αλλά το «τι θα πουν οι άλλοι».
Η συνέχεια της συνάντησής μου με την κυρία Άννα είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα… Με ρώτησε με τι ασχολούμαι και προσφέρθηκε να κοιτάξει να μου βρει συμπληρωματική δουλειά, χωρίς να της το ζητήσω. Μιλήσαμε για 15 λεπτά και, χωρίς να με ξέρει, προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Την ευχαρίστησα και βιάστηκα να φύγω, για να πάω στο ραντεβού μου.
Μου έφτιαξε τη μέρα η κυρία Άννα! Δεν την ξαναείδα. Όμως, μου πρόσφερε μια γερή δόση δύναμης εκείνη την ημέρα και μου επιβεβαίωσε, για άλλη μια φορά, ότι η αξιοπρέπεια δεν φτιασιδώνεται, δεν ξελαστιχώνεται και δεν κρύβεται, όσο και να θέλουν κάποιοι να την καταπατούν. Αν την έχεις στο DNA σου, δεν θα σε αφήσει ποτέ. Η αξιοπρέπεια δεν εμφανίζεται a la carte…
Τζούλη Αποστολάτου
