Ο τρόπος που εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους μάς δίνει πολλές πληροφορίες για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Δεν χρειάζεται κάποια μαντική ικανότητα για να προβλέψουμε τι θα συμβεί όταν ένας άνθρωπος βασίζεται εξολοκλήρου στην παρόρμηση και «εμπιστεύεται» χωρίς να χρησιμοποιεί το φίλτρο της λογικής και της κριτικής σκέψης. Όπως δεν είναι μυστικό τι πρόκειται να συμβεί σε κάποιον όταν αρνείται πεισματικά να εμπιστευτεί και διατηρεί μια στάση επιφυλακτικότητας ακόμα και όταν δεν υπάρχει λόγος.
Το να εμπιστευτούμε σημαίνει ότι «μπορούμε να αφεθούμε στη σχέση γνωρίζοντας ότι το άλλο άτομο δεν θα μας παραβιάσει και δεν θα μας πληγώσει από πρόθεση». Πώς φτάνουμε όμως σε αυτή τη γνώση;
Το πρώτο βήμα ξεκινά από το να είμαστε παρατηρητικοί και να δίνουμε χρόνο στις καινούργιες μας γνωριμίες. Μια σειρά από ερωτήσεις που είναι βοηθητικές είναι οι ακόλουθες: «Είναι τα λόγια του ατόμου συμβατά με τις πράξεις του; Τιμά τις δεσμεύσεις που έχει στη ζωή του; Με ποιο τρόπο βάζει όρια; Έχει την ικανότητα να πει “όχι”; Οικειοποιείται τα λάθη του;».
Ο χρόνος, η επανάληψη, η δέσμευση, η ανοιχτή επικοινωνία είναι όλα στοιχεία που υφαίνουν την εμπιστοσύνη και δημιουργούν ισχυρούς και λειτουργικούς δεσμούς. Ταυτόχρονα, απαιτεί από εμάς την επιθυμία να χωρέσουμε κάποιες «αστοχίες» αλλά και την ικανότητα να διακόψουμε σχέσεις με ανθρώπους που μας φέρονται κατ’ εξακολούθηση χωρίς σεβασμό.
Ένας βαθμός ρίσκου πάντα υπάρχει, καθώς οι άνθρωποι αλλάζουν και είναι δικαίωμά τους να το κάνουν. Στις σχέσεις δεν υπάρχουν συμβόλαια, μόνο καθαρή και γνήσια επιθυμία να μοιραστούμε με τους άλλους στιγμές ακόμα κι αν είμαστε τυχεροί και αυτές… διαρκέσουν για πάντα!
Νάνσυ Ψημενάτου
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας-Συγγραφέας
www.mathimatazois.com
