Κάθε φορά που πλησιάζουν αυτές οι άγιες μέρες, οι ευχές δίνουν και παίρνουν. Υπερπροσφορά και εδώ, ευχές χιλιοειπωμένες που καταντούν ξύλινες, αδιάφορες και ίσως και υποκριτικές. Ειρήνη, αγάπη, υγεία, ευτυχία, αδελφοσύνη και πιο υλιστικές, ευημερία, να περνάμε καλά, “ό,τι επιθυμείς”.
Άραγε προσπαθούμε στ’ αλήθεια ώστε να πραγματωθούν όλες αυτές οι ευχές; Ίσως ναι για τις τελευταίες δύο. Ας μη γελιόμαστε, είναι πολύ δύσκολο. Αν δεν πονέσουμε δεν θα αγαπήσουμε. Αν δεν αρρωστήσουμε, δεν θα γίνουμε φιλάνθρωποι. Αν δεν πεινάσουμε, δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ αυτόν που κλέβει για να ταΐσει τα παιδιά του.
Αν δεν μας συνταράξει ο πόλεμος, δεν θα αγαπήσουμε την ειρήνη. Την ειρήνη που φωλιάζει στα απλά σπίτια-φάτνες των αγνών ανθρώπων, γιατί σ’ αυτά τα σπίτια κατοικεί και η ανθρωπιά, η φιλία, η ντομπροσύνη, η ταπεινότητα, η αγάπη, το τραγούδι, το παραμύθι, ο σεβασμός στον όποιο Θεό, οι μικρές χάρες, οι απλές στιγμές, ο άνθρωπος σ’ όλο του το μεγαλείο.
Η ανάσταση, λοιπόν, προϋποθέτει δοκιμασία, μαρτύριο. Για όσους πιστεύουμε στο Χριστό μάς το ’δειξε αυτό τρανταχτά με την πορεία του στη γη.
Εμείς, βέβαια, οι άνθρωποι είμαστε μοναδικά δημιουργήματα, στο ότι μπορούμε ελεύθερα –και σ’ αυτό δεν μπορεί να μας εμποδίσει ούτε ο ίδιος ο Θεός– να διαλέξουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε. Κι εμείς, ελεύθεροι και δέσμιοι συνάμα, διαλέγουμε, αποφασίζουμε, να αγωνιστούμε για να κερδίσουμε το εύκολο, το λούστρινο, το φανταχτερό.
Την ευημερία, την αφθονία, την υπερεπάρκεια, και να χάσουμε σ’ αντάλλαγμα την ψυχή μας, τη χαρά της ζωής. Και το ’χουμε στ’ αλήθεια καταφέρει.
Στην εποχή μας, σε σχέση με παλιότερα χρόνια, οι συνθήκες της ζωής μας είναι καλύτερες. Υπάρχει ευημερία. Λίγο-πολύ όλοι περνάμε καλά και, ας μη κρυβόμαστε, έχουμε λίγο-πολύ ό,τι επιθυμούμε.
Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς η κοινωνία μας να αποτελείται από ευτυχισμένους ανθρώπους. Κι όμως! Το αντίθετο! Συμπέρασμα; Κατά βάθος, κάπου υπάρχει λάθος, ας τα ξαναδούμε.
Τα παιδιά μας διψούν για τη συντροφιά μας, το παραμύθι μας, το νανούρισμά μας, το χάδι μας, το χρόνο μας κι εμείς τα μπουκώνουμε με φανταχτερά και ανούσια παιχνίδια. Οι γέροι γονείς μας χρειάζονται την αγάπη μας κι εμείς τους προσφέρουμε θέρμανση, φάρμακα και μια νοσοκόμα να τους φροντίζει μην πεθάνουν, λες κι ο θάνατος είναι χειρότερος από τη μοναξιά.
Και το καλύτερο; Α! Όλα κι όλα! Αυτό το κρατάμε για μας τους ίδιους! Διψάμε για σπίτια γεμάτα ανθρώπινη ζεστασιά, φίλους, συντροφιά, χαρά και κάνουμε δώρο στους εαυτούς μας σπίτια γεμάτα σαλόνια, ακριβά έπιπλα και τηλεοράσεις υψηλής τεχνολογίας για να μας εξασφαλίσουν ηχηρή μοναξιά.
Κι εκεί που τρώμε στις χλιδάτες τραπεζαρίες μας, πιάνουμε τον εαυτό μας να νοσταλγεί κάτι στιγμές άλλες με φιλαράκια στριμωχτά, μπροστά σ’ ένα παλιό τζάκι, με ψητή σμέρνα και χταπόδι λιαστό και για τραπέζι μια παλιόπορτα, κι οι έχθρες κι οι μικροκακίες κλειδωμένες απόξω.
Διψάμε για χαρά και ευτυχία και ψάχνουμε να τη βρούμε σε μακρινά γιορταστικά ταξίδια, όπου ξένοι μέσα στους ξένους πασχίζουμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας. Ξεγελιέται όμως αυτός;
Τρέχουμε στην πλατεία να πλημμυρίσουμε με τεχνητό φως το τεράστιο ψεύτικο δέντρο και να γεμίσουμε τον σκοτεινό ουρανό με χιλιάδες ψεύτικα φώτα κι αστέρια, λες και τα χρειάζεται…
Και –τι κρίμα– κρατάμε τις καρδιές μας σκοτεινές, μην αφήνοντας να τις φωτίσει το Αληθινό Φως, ο Χριστός… Πιο απλά, η αγάπη, η ανθρωπιά, η ελεημοσύνη, η φιλία, η συγγνώμη, η συμφιλίωση. Κι όμως, αν χτυπήσουμε την πόρτα του πιο μισητού μας γείτονα και του προσφέρουμε ένα χριστόψωμο, και αν ψιθυρίσουμε μια ζεστή συγνώμη στο αυτί όλων αυτών που αδικήσαμε και πικράναμε, τότε κάνουμε το καλύτερο δώρο στον εαυτό μας.
Τα Χριστούγεννα έρχονται για μια φορά ακόμα. Ποτέ δεν είναι αργά. Ας κοιτάξουμε μέσα μας, κι ας κάνουμε δώρο στον εαυτό μας και στους γύρω μας αυτό που πραγματικά μας λείπει. Ας γλυκάνουμε την καρδιά μας με συγγνώμη, αγάπη, φιλία, ανθρωπιά, απλότητα. Ας γίνουμε όλοι μια παρέα, έστω για λίγες μέρες.
Να χαρεί κι ο Χριστός που γιορτάζει.
Χαράλαμπος Μανιώτης
Πηγή: www.skiathoslife.gr
