Διαβάζοντας το «αλφαβητάρι του αιωνόβιου» του καθηγητή γηριατρικής Θάνου Μπενέτου, συναντάμε πραγματικά ενδιαφέρουσες έρευνες που ίσως μπορούν, εν μέρει, να αιτιολογήσουν την αέναη πάλη μεταξύ νύφης και πεθεράς.
Οι έρευνες αυτές μελέτησαν την παιδική θνησιμότητα σε συνάρτηση με την παρουσία της μητέρας της νύφης κατά την ανατροφή και τη συνέκριναν με την παρουσία της πεθεράς.
Για την ακρίβεια η παρουσία της γιαγιάς (από τη μεριά της μάνας) φαίνεται να μειώνει τη θνησιμότητα των παιδιών κατά 10-30% και αυξάνει τη γονιμότητά της νεαρής μητέρα κατά 10%.
Να δούμε τι κάνει και η πεθερά όμως. Σε έρευνα που έγινε στην Ιαπωνία και στη Γερμανία η παρουσία της μάνας της μητέρας όντως πάλι έδειξε θετική επίδραση στη μείωση της παιδικής θνησιμότητας, η παρουσία της πεθεράς, όμως, είχε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, όχι μόνο δεν βοηθούσε, αλλά μπορούσε και να αυξήσει την παιδική θνησιμότητα.
Όπως προτείνει και ο καθηγητής, μια εξήγηση μπορεί να είναι το στρες που προκαλεί η πεθερά στη νύφη και αυτό μεταφέρεται ίσως και στα παιδιά. Σαφώς χρειάζονται πολύ περισσότερες έρευνες για να αποκαλύψουμε τους παράγοντες που οδηγούν σε αυτά τα αποτελέσματα αύξησης ή μείωσης της παιδικής θνησιμότητας.
Τα στοιχεία αυτά όμως δεν παύουν να ρίχνουν «φως» στην «κόντρα» νύφης – πεθεράς. Ίσως τελικά, η δουλειά της πεθεράς είναι να εξωθήσει τη νύφη από το να θέλει να αναμιγνύεται με τα παιδιά της (από αγάπη, για το καλό των εγγονιών της το κάνει, απλά υποσυνείδητα!) και ανάποδα. Η αγάπη άλλωστε εκφράζεται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
