Όταν ζούμε μια ζωή βασισμένη πάνω στις δικαιολογίες ζούμε μια ανειλικρινή ζωή. Ενώ οι δικαιολογίες μπορεί να φαίνονται λογικές, ταυτόχρονα μας στερούν κάτι πραγματικά πολύτιμο. Να θέσουμε στόχους και να τους πετύχουμε.
Πολύ συχνά μπορεί να αποδεχόμαστε τις δικαιολογίες μας ως σοβαρούς λόγους για να μην προσπαθήσουμε να παρακάμψουμε τα όποια εμπόδια υπάρχουν στο δρόμο μας. Αν παραμείνουμε εστιασμένοι στην ευθύνη μας για τη ζωή μας θα διαπιστώσουμε ότι όταν σταματάμε να υπερασπιζόμαστε τα “αδικαιολόγητα” οι ορίζοντες ξεδιπλώνουν το θαύμα τους μπροστά μας. Και με αυτόν τον τρόπο δυναμώνουμε και ωριμάζουμε.
Άλλες φορές πάλι ίσως τείνουμε να δικαιολογούμε τους άλλους. Ίσως πιστεύουμε ότι τους βοηθάμε αλλά στην πραγματικότητα τους κρατάμε εξαρτημένους από την ίδια την κατάσταση που τους «δικαιολογεί». Φράσεις όπως «Παιδί είναι, θα μεγαλώσει και θα καταλάβει», «Έλα μωρέ, μεγάλος άνθρωπος είναι πως να αλλάξει;» κ.ά. αντανακλούν το πως οι δικαιολογίες εξυπηρετούν μια κατάσταση «μη αλλαγής», «μη σύγκρουσης» , «μη οριοθέτησης» με λίγα λόγια, μια κατάσταση από την οποία κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη του.
Οι δικαιολογίες μας στερούν την ενέργεια. Μας παγιώνουν σε καταστάσεις. Κάνουν τα πράγματα δυσκολότερα γιατί στην πορεία απλά χρειαζόμαστε όλο και περισσότερες εκλογικεύσεις για να αντέξουμε μια κατάσταση ή στην χειρότερη περίπτωση την ίδια μας τη ζωή.
Νάνσυ Ψημενάτου
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας-Συγγραφέας
www.mathimatazois.com