Φταίνε τα 2 χρόνια τηλεκπαίδευσης, το ελληνικό σχολείο ή… εμείς;
Κάνουν και τα δικά σας παιδιά ιδιαίτερα από το Δημοτικό; Τα οποία αρχικά δεν αντιμετωπίζονται ως “ιδιαίτερα” με την έννοια “προετοιμάζομαι για Πανελλήνιες”, αλλά ως “βοήθεια με τα μαθήματα του σχολείου”; Είναι η ιδέα μας ή τη φετινή χρονιά τα ιδιαίτερα αποτελούν απογευματινό καθεστώς στα περισσότερα σπίτια με παιδιά ηλικίας χοντρικά 8-18 ετών;
Η τηλεκπαίδευση άφησε μεγάλα μαθησιακά κενά
Οι περισσότεροι συμφωνούν με αυτή την άποψη. Σχεδόν δυο χρόνια μαθημάτων μέσω οθόνης δείχνουν να δημιούργησαν κενά στους μαθητές. Λίγοι ήταν αυτοί που καθόντουσαν επιμελώς μπροστά σε μία οθόνη με κλειστή κάμερα, παρακολουθούσαν με αυτοσυγκέντρωση τη δασκάλα, συμμετείχαν ενεργά, παρέδιδαν εγκαίρως τις εργασίες τους και απορροφούσαν όσα ο έρμος ο εκπαιδευτικός πάσχιζε (ενώ δίκτυα κατέρρεαν και μικρόφωνα κολλούσαν) να μεταδώσει. Και ποιος να κατηγορήσει τα παιδιά; Έχετε δοκιμάσει να συμμετέχετε π.χ. σε ένα διαδικτυακό σεμινάριο μέσω Zoom; Να παρακολουθήσετε μια ομιλία; Μια ενημέρωση που σας ενδιαφέρει, μάλιστα; Πόσοι καταφέρατε να μη βαρεθείτε, να μη νυστάξετε, να παραμείνετε συγκεντρωμένοι μέχρι το τέλος;
Δεν μπορώ να το βοηθήσω εγώ με τα μαθήματά του
Ποιος μπορεί; Αλήθεια τώρα, έχετε δει τα Μαθηματικά της Ε’ Δημοτικού; Πτυχιούχος Μαθηματικός να είσαι (τυχαίνει να είναι κοντινός μπαμπάς-αναγνώστης και να μας διαβεβαιώνει) και με δυσκολία θα μπορέσεις να εξηγήσεις στο παιδί τον μέγιστο κοινό διαιρέτη. “Αυτή είναι η δουλειά του δασκάλου”, θα πουν πολλοί -και όχι άδικα. Αλλά πόσοι δάσκαλοι είναι τόσο “τσακάλια” που μέσα σε 45 λεπτά να προλαβαίνουν να διορθώσουν με τα παιδιά τις ασκήσεις της προηγούμενης ημέρας, εξηγώντας αναλυτικά στα παιδιά που δεν κατάλαβαν τι είχαν λάθος, και να παραδώσουν μάθημα με τέτοιον τρόπο ώστε να γίνει κατανοητό και στον τελευταίο από τους 25 (μήπως λέω και λίγους;) μαθητές τους; Δυστυχώς όχι πάρα πολλοί. Απόδειξη τα απελπισμένα “δεν καταλαβαίνω” των παιδιών.
Η προετοιμασία για τις Πανελλήνιες ξεκινά όλο και νωρίτερα
Αυτό το άγχος δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο! Είναι διαχρονικό -το είχαν και οι δικοί μας οι γονείς. Όμως πλέον είναι πολύ πιο γενικευμένο και ξεκινά πολύ νωρίτερα. Σε συνδυασμό με τα κενά της τηλεκπαίδευσης που αναφέραμε παραπάνω, η ανάγκη γονιών και μαθητών για ιδιαίτερα μαθήματα φέτος δείχνει να είναι πιο έντονη από κάθε προηγούμενη χρονιά. Μαθαίνουμε ότι οι “καλοί” καθηγητές έχουν “κλειστεί” από τον Σεπτέμβριο. Οι δε τιμές ανά ώρα έχουν εκτοξευθεί και όσο περισσότερο αγωνιούν οι γονείς, τόσο αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Τα παιδιά καλούνται ήδη από την πρώτη Λυκείου να πάρουν αποφάσεις καθοριστικές για την υπόλοιπη ζωή τους. Και βάσει αυτών θα τοποθετήσουν και οι γονείς τη στοίβα από τις “μάρκες” τους στη ρουλέτα των επιστημονικών πεδίων. Αδύναμος στη Φυσική; Ιδιαίτερα. Αδύναμος στα Αρχαία; Ιδιαίτερα. Αδύναμος σε όλα; Φροντιστήριο! Και αν δεν αρκεί; Ιδιαίτερα ΣΤΟ Φροντιστήριο!
Τελικά ποιος φταίει;
Γιατί όταν αυτή η παράνοια της εξωσχολικής εκπαίδευσης επικρατεί στην Ελλάδα χειρότερα από κάθε άλλη χώρα, κάποιος φταίει. Φταίει το υπ. Παιδείας που δεν έχει στηρίξει ποτέ στη σύγχρονη ιστορία του το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης (απόδειξη τα άθλια αποτελέσματα των Ελλήνων μαθητών στην αξιολόγηση της Pisa); Φταίνε οι εκπαιδευτικοί που έχουν απελπιστεί από τις συνθήκες εργασίας και τις αμοιβές τους και έχουν χάσει κάθε όρεξη και μεράκι για το “κάτι παραπάνω”; Φταίμε εμείς, οι γονείς, που αναθρέφουμε παιδιά σαν άλογα κούρσας (γερά, δυνατά, καλά εκπαιδευμένα), με σκοπό να βγουν πρώτα στον σκληρό αγώνα της ζωής που τα περιμένει; Μιας ζωής που και εμείς μεγαλώνοντας “χωνέψαμε” ότι μετράει την ευτυχία είτε σε χρήμα είτε σε πτυχία;
Συγκεκριμένη απάντηση δεν έχουμε. Πάντως, όταν η ώρα έχει φτάσει 11 το βράδυ και το παιδί, έπειτα από μία ολόκληρη ημέρα στο σχολείο, μετά στο φροντιστήριο, μετά με διάβασμα στο σπίτι, δεν έχει ακόμα προλάβει ούτε να κάνει κάτι για τον εαυτό του που να του δίνει χαρά, ούτε καν να μας μιλήσει… κάτι δεν πάει καθόλου, μα καθόλου καλά! Και αυτό δεν μπορεί να αποτελεί συνταγή επιτυχίας…
