Σε έναν μικρό, καταπράσινο λόφο που ακουμπούσε το γαλάζιο της θάλασσας, ζούσε η Ηλέκτρα, μια γυναίκα, που τα χρόνια της είχαν αφήσει το αποτύπωμά τους στα χέρια της και τα μάτια της χαμογελούσαν, ήρεμα και γαλήνια.
Κάθε πρωί ξυπνούσε με το πρώτο φως του ήλιου, που έμπαινε απαλά μέσα από τις κουρτίνες της, λούζοντας το μικρό της δωμάτιο με μια χρυσή αχτίδα.
Έκανε τα ίδια κάθε μέρα —με την ίδια χαλαρότητα— και όμως, κάθε μέρα της φαινόταν γεμάτη, διαφορετική και απολαυστική: Πρωινό, κήπος, καθαριότητα, διάβασμα, μαγείρεμα, γείτονες, περπάτημα, φίλοι.
Οι κινήσεις της ήταν μια αδιάκοπη ροή στιγμών που δεν τις βίωνε ως βαριές υποχρεώσεις, αλλά ως μια ευκαιρία να συνδεθεί με το τώρα. Είχε μάθει να βρίσκει τη χαρά σε κάθε μικρή κίνηση, σε κάθε γεύση, στο μαγείρεμα, στη μυρωδιά του φρεσκοκομμένου χόρτου σε έναν περίπατο, σε μια ζεστή αγκαλιά με αγαπημένα πρόσωπα, σε μια απλή συζήτηση με φίλους, σε ένα καλό βιβλίο, στη βοήθεια στο γείτονα ,σε κάθε ανέμελο βλέμμα στον καθρέφτη.
Η ρουτίνα, συνήθως συνδεδεμένη με τη μονοτονία και την επανάληψη, μπορεί πράγματι να γίνει ευχάριστη, αν την προσεγγίσουμε με μια άλλη ματιά. Δεν είναι τόσο η επανάληψη καθαυτή, όσο η ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη για τα μικρά, καθημερινά πράγματα που αυτή φέρνει. Όταν η ρουτίνα γεμίζει με νόημα και συνδέεται με προσωπικές ανάγκες, μπορεί να προσφέρει ηρεμία και ικανοποίηση.
Σκεφτείτε τη ρουτίνα σαν έναν χορό με τον χρόνο — σαν μια αθόρυβη μουσική που ακολουθεί το σώμα, χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεται. Όταν βάλουμε την πρόθεση πίσω από μια πράξη, προσθέτουμε ένα επίπεδο συνειδητότητας σε αυτήν, που μας επιτρέπει να ζούμε πιο συνδεδεμένοι με το «τώρα». Κάθε κίνηση παίρνει έτσι ένα πιο βαθύ νόημα και όχι μόνο ολοκληρώνει μια δουλειά, αλλά συνδέει το σώμα, το μυαλό και την καρδιά σε έναν αρμονικό χορό. Αυτή η στάση μπορεί να κάνει ακόμη και τις πιο απλές καθημερινές δραστηριότητες να έχουν μια ιδιαίτερη αξία, καθώς δεν τις κάνουμε απλά για να τις «ξεμπερδεύουμε», αλλά με την πρόθεση να ζήσουμε και να νιώσουμε και να απολαύσουμε την κάθε στιγμή.
Η πραγματική ομορφιά της ρουτίνας βρίσκεται στην ικανότητά της να μας κρατάει παρόντες, να μας επιτρέπει να «είμαστε» και όχι απλώς να «κάνουμε». Έτσι, η ρουτίνα γίνεται ένα καθημερινό ταξίδι, όχι για να φτάσουμε κάπου, αλλά για να απολαύσουμε το εδώ και το τώρα. Στην τελική, δεν είναι το πόσα πράγματα κάνεις, αλλά το πόσο παρών είσαι σε ό,τι κάνεις.
#με_φιλοσοφική_διάθεση
Νίκος Κλεισιώτης
