Έχω ένα πάθος (αλλά και ένα άγχος) με τον όρο ενηλικίωση. Ίσως γιατί τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο συναντώ ανθρώπους που με τις ευλογίες της οικογένειας αλλά και των ΜΜΕ (με τα πρότυπα που παρουσιάζουν) επιμηκύνουν επικίνδυνα την όποια “εφηβεία” τους.
Πολλοί άνθρωποι αρνούνται να υπακούσουν στα βιολογικά τους όρια (και τους περιορισμούς που αυτά φέρουν) και βασίζουν σοβαρές και σημαντικές αποφάσεις στα «συναισθήματά» τουςή για να το θέσω καλύτερα στους «συναισθηματισμούς» τους. Η φράση «ζήσε ελεύθερος» δεν φέρνει συνειρμούς τύπου «ανέλαβε τις ευθύνες που σου αναλογούν» αλλά “κάνε ότι σου κατέβει” και απαντάται συχνά δίπλα σε καταστάσεις που υποδηλώνουν μια κάποια καταστροφή. Στο σώμα, το πνεύμα, τις σχέσεις, το περιβάλλον. Η έλλειψη οριοθέτησης κάνει την αισθητή την απουσία της και όλοι πληρώνουμε τις συνέπειες.
Συναντώ όλο και πιο συχνά δυστυχισμένους ανθρώπους που μετανιώνουν σοβαρά για τον τρόπο που έζησαν δύο ή ακόμα και τρεις προηγούμενες δεκαετίες της ζωής τους και στέκονται τώρα σαστισμένοι μπροστά σε πραγματικά προβλήματα που πρέπει να λύσουν αλλά στερούνται κοινωνικών και συναισθηματικών δεξιοτήτων. Δυσκολεύονται γιατί δεν έμαθαν ποτέ να δίνουν οι ίδιοι την άδεια στον εαυτό τους για το τι να κάνουν, ή τι να νοιώσουν ή για το αν θα ρισκάρουν. Δεν το έμαθαν γιατί πέρασαν χρόνια εξαρτημένοι δίπλα σε γονείς ή/και συντρόφους.
Όταν το υπαρξιακό άγχος θα χτυπήσει την πόρτα μας, ρωτώντας μας: «Ποιος/α είσαι; Τι έκανες μέχρι τώρα σε αυτή τη ζωή; Που θες να πας τώρα;» θα είναι καλό να έχουμε να δώσουμε κάποιες απαντήσεις. Αν δεν τις έχουμε θα χρειαστεί να προσπαθήσουμε να καλύψουμε τον χαμένο χρόνο, όχι με αποφάσεις βιασύνης αλλά με αίσθημα ευθύνης απέναντι στον εαυτό μας. Κάποια πράγματα θα τα καταφέρουμε ενώ κάποια άλλα όχι. Είναι πολύ πιο σημαντικό να ζήσουμε λίγα χρόνια αυθεντικά και με γνησιότητα απ΄ότι πολλά χρόνια σκορπισμένοι στους πέντε ανέμους. Τουλάχιστον αυτό καταθέτουν όσοι το δοκίμασαν.
Νάνσυ Ψημενάτου
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Συγγραφέας
www.mathimatazois.com
