Μέρος Γ’
(τελευταίο)
Αντί να είμαστε εμμονικοί με τους βαθμούς και τα πτυχία, όταν τα παιδιά μας επιστρέφουν από το σχολείο κι εμείς από τη δουλειά μας, ας κλείσουμε τα κινητά μας και την τεχνολογία, ας τα κοιτάξουμε στα μάτια και ας τα αφήσουμε να δουν τη χαρά να γεμίζει τα πρόσωπά μας.
Μετά ας ρωτήσουμε «πώς ήταν η μέρα σου;», «τι σου άρεσε σήμερα;» και αν το παιδί σας απαντήσει «το μεσημεριανό» κι εσείς θέλετε να μάθετε για το τεστ των μαθηματικών, θα πρέπει ωστόσο να δείξετε ενδιαφέρον εκείνη τη στιγμή γι’ αυτό που το παιδί σας λέει, και να πείτε «τι είχε το μεσημεριανό σήμερα που σου άρεσε;». Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι νοιαζόμαστε γι’ αυτά ως ανθρώπινα όντα και όχι εξαιτίας των βαθμών τους.
Δεν χρειάζεται να πάει κανείς στο καλύτερο σχολείο, ούτε να τελειώσει την καλύτερη σχολή για να γίνει ευτυχισμένος και επιτυχημένος στη ζωή του. Αν καταφέρουμε να μεταφέρουμε το «εγώ» μας έξω από την εξίσωση, θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε αυτή την αλήθεια και μετά να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου αν το παιδί μας δε σπουδάσει στην καλύτερη σχολή που είχαμε στο μυαλό μας για εκείνο.
Και το πιο σημαντικό απ’ όλα, αν η παιδική του ηλικία δε βιώθηκε σύμφωνα με μία τυραννική checklist, όταν πάει στο πανεπιστήμιο, σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο, θα το κάνει με τη δική του θέληση, γεμάτο από τη δική του επιθυμία, ικανό και έτοιμο να ευδοκιμήσει.
Μη φερόμαστε στα παιδιά μας σαν να είναι δέντρα μπονζάϊ αλλά σαν αγριολούλουδα, αγνώστου είδους. Η δουλειά μας είναι να τους προσφέρουμε το κατάλληλο περιβάλλον για να δυναμώσουν και να τα αγαπάμε τόσο ώστε να μπορούν να αγαπήσουν τους άλλους και να λάβουν αγάπη. Οι σπουδές και η καριέρα τους ας είναι περισσότερο δική τους υπόθεση. Η δουλειά μας δεν είναι να τους κάνουμε να γίνουν αυτό που θα θέλαμε αλλά να τα υποστηρίξουμε για να γίνουν ο πιο λαμπρός εαυτός τους.
Θεοδώρα Αναστασίου
Ψυχολόγος
