Τώρα που ξεκινούν οι διακοπές, οι άδειες και ο ελεύθερος χρόνος, είναι μια καλή ευκαιρία να περάσουμε λίγο χρόνο μόνοι… με μας αποκλειστικά! Βέβαια, καλοκαίρι σημαίνει παρέες, ταξίδια, κόσμος, φασαρία, και τα παιδιά μας ζητούν απεγνωσμένα να παίξουμε όλοι μαζί σε ρυθμούς ξέφρενους, όμως η σημασία του να μείνουμε λίγο μόνοι για την προσωπική μας ισορροπία είναι τόσο μεγάλη, που καλό θα ήταν να τη βάλουμε στην ημερήσια διάταξη.
Γιατί; Ίσως γιατί σήμερα αποτελεί πραγματική πρόκληση με τους σύγχρονους ρυθμούς της ζωής μας να ηρεμήσουμε και να περάσουμε λίγες στιγμές ήρεμα και χαλαρά. Σε όλο αυτό το χάος, έχουμε συνηθίσει, ακόμα και όταν τελειώνουμε τη δουλειά, να γεμίζουμε συνεχώς με κάτι το χρόνο μας και αυτό έχει πια γίνει η φιλοσοφία μας. Αν δεν καταφέρουμε κάτι καθημερινά, νιώθουμε πως σπαταλήσαμε το χρόνο μας. Έχουμε συνδυάσει την ευτυχία μας με το πόσα έχουμε αποκτήσει και πόσο έχουμε κουραστεί γι’ αυτό και όταν είμαστε μόνοι, αντί να απολαμβάνουμε την ησυχία της απραξίας, τρέχουμε είτε στο τηλέφωνο είτε στην τηλεόραση είτε ακόμα… στην ηλεκτρική σκούπα, αν είναι να αποφύγουμε… τους εαυτούς μας!
Τι συμβαίνει όμως; Φοβόμαστε, μήπως, να τους «κοιτάξουμε» κατάματα και να συνειδητοποιήσουμε τις αλήθειες της ζωής μας ή απλά συγχέουμε την ολιγόωρη απομόνωση με τη μοναξιά και τρέμουμε και μόνο στην ιδέα να μείνουμε λίγο μόνοι; Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως εστιάζοντας μονίμως σε εξωτερικά ερεθίσματα και στους άλλους γύρω μας, χάνουμε την ευκαιρία να αναπτυχθούμε εμείς οι ίδιοι και πολλές φορές να βελτιώσουμε, με τρόπο απλό, τη ζωή μας. Στην ουσία, 10 λεπτά ευεργετικής «μοναξιάς» μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας ολόκληρη!
Αν το σκεφτούμε θα δούμε, κατ’ αρχάς, ότι μόνοι μας είμαστε πιο δημιουργικοί. Άλλωστε, στις πιο δημιουργικές προσωπικότητες της ιστορίας, έχει αποδειχτεί ότι η έμπνευση ερχόταν πάντα σε στιγμές απομόνωσης, χαλάρωσης, ακόμη και τεμπελιάς, όταν δηλαδή άφηναν τον εαυτό τους ελεύθερο να περιπλανηθεί ψυχικά και πνευματικά, να εκφραστεί ελεύθερα, χωρίς άγχος, «πρέπει», καθήκοντα και υποχρεώσεις…
Άλλωστε η μοναξιά μπορεί, πολλές φορές, να δώσει απαντήσεις στα σημαντικότερα ερωτήματα της ζωής μας και να μας θεραπεύσει από οτιδήποτε μας ενοχλεί. Ακόμα και από σωματικούς πόνους που, εν τέλει, συνειδητοποιούμε ότι προέρχονται από ανεξιχνίαστα ψυχολογικά αίτια, τα οποία, σε ώρες γαλήνης και απομόνωσης, έρχονται στην επιφάνεια και λύνονται μόνα τους ως εκ θαύματος!
Μόνοι μας λοιπόν μπορούμε να «δούμε» πιο καθαρά, να ηρεμήσουμε, να αναπνεύσουμε πιο βαθιά, να ξεκουράσουμε το μυαλό και την καρδιά μας, να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας, τις ανάγκες μας, τα «θέλω» μας. Είναι ακριβώς σα να πηγαίνουμε διακοπές! Ακόμη και με κάποια πολύ απλά πράγματα, όπως με ένα αφρόλουτρο, ένα ήσυχο και απολαυστικό πρωινό στο κρεβάτι μας, την ανάγνωση ενός χαλαρωτικού βιβλίου, το κολύμπι, τη ζωγραφική ή την κηπουρική, μπορούμε να νιώσουμε «άλλοι» άνθρωποι.
Μια μικρή παύση στη συντροφικότητα και την καθημερινή φασαρία, μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας, να προσδώσει ποιότητα και χαρά στην καθημερινότητά μας.
Μπορούμε να ανακαλύψουμε δραστηριότητες και χόμπι που μας αρέσουν, να ανανεωθούμε και να αναγεννήσουμε τις ήδη φθαρμένες σχέσεις μας, συνειδητοποιώντας τα λάθη μας και ξεκινώντας νέες προσπάθειες, φροντίζοντας ανθρώπους που παραμελήσαμε, παρατηρώντας λεπτομέρειες που ήταν για μας «αόρατες» μέσα στη βουή του καθημερινού άγχους.
Ακόμα και στις πιο «πηγμένες μέρες» του χρόνου – κι αυτό το λέμε για όσους παραπονιούνται ότι δεν μπορούν να βρουν καθόλου χρόνο για τον εαυτό τους – μπορούμε να ξεκλέψουμε 10 λεπτά για μας και μόνο. Μπορούμε να περπατήσουμε μέχρι τη δουλειά, να πάμε 10 λεπτά νωρίτερα στο ραντεβού μας, να φάμε το γεύμα μας έξω στο παρκάκι, να μαγειρέψουμε χωρίς πολλές σκέψεις και κουβέντες, να δούμε μια ευχάριστη ταινία.
Χωρίς πρόγραμμα και πίεση, αυτό το καλοκαίρι, ας βάλουμε ένα νέο στόχο: να εξασκηθούμε στο να μην κάνουμε απολύτως… τίποτα! Τότε θα δούμε ότι μπορούμε να αξιολογήσουμε αντικειμενικά όλα αυτά που κάνουμε στον τρελό «κυκεώνα» της καθημερινότητας, να βάλουμε μια τάξη στη ζωή μας και επιτέλους να νιώσουμε… χαρούμενοι!
Αμαλία Λούβαρη
