Γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1963. Σπούδασε και εργάζεται ως οικονομολόγος, 40 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και τώρα στο Δήμο Σκιάθου, από μικρός όμως ασχολείται παράλληλα με τη λογοτεχνία. Έχουν δραματοποιηθεί 8 έργα του.
Έχετε γράψει μια τεκμηριωμένη βιογραφία για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι διαβάζεται μέχρι σήμερα, αν και η γλώσσα του είναι «δύσκολη» και προϋποθέτει παιδεία;
Κατ’ αρχήν σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Ο Παπαδιαμάντης εξακολουθεί να είναι τραγικά επίκαιρος, βαθιά ανθρώπινος, αληθινός, άριστος ψυχογράφος, κοντά στ’ ατέλειωτα πάθια και τους καημούς του κόσμου. Παραμένει η «κορυφή των κορυφών» της λογοτεχνίας μας, όπως δίκαια τον χαρακτήρισε ο Καβάφης και ο μεγαλύτερος ποιητής μας, κατά την εύστοχη παραδοξολογία του Μαλακάση. Όσο για τη γλώσσα του, εκφράζει τον ανεξάντλητο πλούτο της ελληνικής γλώσσας στη διαδρομή της από τον Όμηρο, την αρχαιότητα και το Βυζάντιο ως τη χαριτωμένη ντοπιολαλιά του μικρού τόπου καταγωγής του. Συνεπώς, είναι λογικό κι επόμενο να διαβάζεται ακόμα και θα διαβάζεται και θα μελετάται εσαεί, όσο υπάρχουν άνθρωποι που λαχταρούν να πάρουν φως απ’ την άσβεστη αναστάσιμη λαμπάδα του, το ανεξάντλητο έργο και την ταπεινή βιωτή του.
Θεωρείτε ότι στο έργο του Παπαδιαμάντη βρίσκεται το κλειδί της εθνικής μας ιδιαιτερότητας, στριμωγμένη ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή;
Ασφαλώς και όχι μόνο αυτό. Το έργο του αποδεικνύει γιατί άντεξε όσα άντεξε η φυλή μας. Μιλά κι αναφέρεται “στον παράδοξο τρόπο των Ελλήνων’”, στον ακούσιο φιλοσοφικό στοχασμό μας, στα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμά μας, στη συλλογική μας συνείδηση, στην ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία μας με την οποία ξεπερνάμε τα μεγάλα αδιέξοδα, στο πικρό μας χιούμορ, στη χαρά της πανήγυρης, της συμμετοχής, της αλληλεγγύης. Όλα όσα δηλαδή, κινδυνεύουμε να χάσουμε σήμερα μιμούμενοι αναφανδόν ξένα πρότυπα που δεν μας ταιριάζουν.
Στη Σκιάθο εξελίσσεται και το μυθιστόρημά σας «Ο Μπαρμπαρόσα και το Κάστρο της Ελευθερίας». Η ναυτική παράδοση του νησιού ήταν πηγή έμπνευσης γι’ αυτό;
Ο Μπαρμπαρόσα ως αρχιναύαρχος (Καπουδάν πασάς) του Οθωμανικού Στόλου, βρέθηκε αντιμέτωπος με το θεοφρούρητο Κάστρο της Σκιάθου όπου αυτοβούλως είχαν κλειστεί οι κάτοικοι του νησιού από το διαρκή φόβο των πειρατών. Μπροστά στο νέο μεγάλο κίνδυνο, έλαμψαν οι αρετές μα και τα μειονεκτήματα του ανθρώπου και η ανάδειξή τους, αποτέλεσε το μέγα κίνητρο ώστε να τολμήσω μια χρονοβύθιση στα 1500 μ.Χ….
Διδάσκετε δημιουργική γραφή σε δόκιμους συγγραφείς. Πώς αποφασίσατε ν’ ασχοληθείτε μ’ αυτό;
Η εργασία του συγγραφέα είναι από τη φύση της μοναχική. Ωστόσο, προκύπτουν πολλά θέματα, τόσο τεχνικά όσο και ουσιαστικά, που θα ήθελε ο γράφων να μοιραστεί με άλλους ομότεχνους ή μη. Κάπως έτσι γεννήθηκε το βιβλίο μου “Εγχειρίδιο δόκιμου συγγραφέα”, το οποίο αποτέλεσε την βασική ύλη για τα σχετικά σεμινάρια. Ομολογώ δε, πως μετά από δέκα χρόνια αντίστοιχης εμπειρίας, μόνο θετικά έχω να θυμάμαι. Προέκυψε και συνεχώς διευρύνεται, μια μεγάλη λογοτεχνική συντροφιά που αγαπά το διάβασμα και τη γραφή και μέσω αυτής, επιχειρούμε κοινά ταξίδια. Εκδώσαμε ήδη δύο συλλογικά έργα τα: “Αχτίδες στο σκοτάδι” και “Ασύνορες μνήμες” αποδεικνύοντας πως η γραφή εκτός από ψυχαγωγία, αντίσταση κι απόδραση, μπορεί να είναι κι ωφέλιμη για τους άλλους όταν στοχεύει προς το «ωραίο και υψηλό».
Είναι ενθαρρυντικός ο αριθμός των αναγνωστών σήμερα στην Ελλάδα;
Καθόλου και το λένε όλοι. Απ’ όσο γνωρίζω, δεν ξεπερνά το 5% του πληθυσμού της και το τραγικότερο είναι η ποιότητα των βιβλίων που διαβάζονται. Επιπλέουν τα επιδερμικά αναγνώσματα, τα ξεκομμένα συνήθως απ’ το κοινωνικό γίγνεσθαι. Δε θα πω τι φταίει καθώς υπάρχουν πιο ειδικοί να το αναλύσουν. Το σίγουρο πάντως είναι πως χάνουν πολλά όσοι δεν έχουν ανακαλύψει τη μαγεία του καλού βιβλίου, π.χ. της κλασικής λογοτεχνίας, που αν μη τι άλλο, συμβάλλει στην αυτογνωσία, στην ευθυκρισία και διευρύνει τη γλώσσα και τους προσωπικούς πνευματικούς μας ορίζοντες.
Μιλήστε μας για τα επόμενα σχέδιά σας.
Κατά ένα περίεργο τρόπο τα θέματα έρχονται μόνα τους και με βρίσκουν. Έτσι δεν κάνω σχέδια για το επόμενο βιβλίο μου ούτε για την κατηγορία στην οποία θ’ ανήκει. Τώρα, ας πούμε, γράφω μια μικρή μελέτη για το κρασί τον «Ἀλυπιακὸν μοσχᾶτον. Ἦτο φερωνύμως κατάλληλον διὰ ν᾿ ἀνακουφίζῃ τὰς λύπας, τοὺς καημούς, καὶ τὰ βάσανα τοῦ κόσμου τούτου.», όπως γράφει ο κυρ- Αλέξανδρος στα «Μαύρα κούτσουρα».
Ποιο είναι το motto σας;
Να μην μεμψιμοιρούμε. Να πείθουμε τον εαυτό μας πως είμαστε καλά ακόμα κι αν δεν είμαστε για να είμαστε κατά το δυνατόν. Να πείθουμε τους άλλους πως τα πράγματα γενικά δεν πάνε καλά, μπας και κάνουμε κάτι για να πάνε καλύτερα.
Τι είναι χαρούμενη ζωή για εσάς;
Αυτή που βλέπω να κάνουν οι γάτες της αυλής μας και τα παιδιά που φτιάχνουν στην ακτή παλάτια με την άμμο.
Τι θαυμάζετε περισσότερο στους ανθρώπους;
Διάφορα. Σε άλλους την υπομονή, σ’ άλλους την ψυχραιμία. Γενικά, θαυμάζω εκείνο που δεν έχω και μου λείπει σε συγκεκριμένες στιγμές.
Τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο;
Νομίζω το αίσθημα της αυτάρκειας, η αίσθηση της πληρότητας, η επίγνωση πως η ζωή μας είναι στιγμές κι όλες μαζί μια σταγόνα σιγανής βροχής….
Τι φοβάστε περισσότερο;
Τον φόβο και τον εαυτό μου που γίνεται αγνώριστος όταν καταβάλλεται απ’ αυτόν.
Έχεις μια γεμάτη ζωή όταν…
Δημιουργείς οτιδήποτε σ’ ευχαριστεί. Η δημιουργία είναι η πεμπτουσία της ύπαρξης, της δίνει νόημα και σκοπό.
Πόση σημασία έχουν τα υλικά αγαθά για μια ευτυχισμένη ζωή;
Τα υλικά αγαθά είναι ένα απ’ τα μέσα που μπορεί να οδηγήσουν κάποιους στην ευτυχισμένη ζωή. Όταν γίνονται αυτοσκοπός, συνήθως λειτουργούν ως τροχοπέδη. Ζούμε αληθινά μόνο όταν ζούμε με το «είμαι» και όχι με το «έχω» γιατί τότε, όπως λέει κι ο Έριχ Φρομ, γινόμαστε αρρωστημένα εγωιστές και ψευτοζούμε κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να βρεθούμε στο χάος σκοτεινής αβύσσου….
Λογοτεχνικές εκδόσεις:
Νουβέλες: Το παιδί της βασίλισσας (iwrite 2012), Λοχία γιατί (δεν) εκινήθης; (Αφοί Κυριακίδη 2012), Ο Αδάμ χορεύει ακόμα (iwrite 2017).
Δοκίμια: Δεν χάθηκαν όλα (Κύμα 2014), -Εγχειρίδιο δόκιμου συγγραφέα (iwrite 2014), Βιογραφία Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (iwrite 2017), -Παπαδιαμάντη πολιτική παρακαταθήκη (iwrite 2019), Η Σκόπελος με τα μάτια του Παπαδιαμάντη (Δήμος Σκοπέλου 2021).
Μυθιστορήματα: Ναυαγισμένοι Έρωτες (Κύμα 2014), Το Κάστρο της Ελευθερίας και ο Μπαρμπαρόσα (Κύμα 2014- Πηγή 2020), Στα χρόνια της παρακμής (Ανάτυπο 2015).
Θεατρικά: Αν ξυπνούσε ο κυρ- Αλέξανδρος (Κύμα 2014), Χριστούγεννα με τον Παπαδιαμάντη (Ανάσα 2015), Ο Χρυσός μας χωρίζει (2018).
Παιδικά: Ο Λευκός Πύργος θυμάται (iwrite 2016).
Συλλογικά: Αχτίδες στο σκοτάδι (Ανάτυπο 2016), Ασύνορες μνήμες (Ανάτυπο 2017).
Εισαγωγή-ανθολόγηση Συλλογής: Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Μικρά Άπαντα (Πηγή 2020).