Μια μέρα, πώς λαχτάρησα φραγκόσυκα να κόψω! Τ’ αντίκρυζα στο δρόμο μου, κρυμμένα μέσα σε αγκάθια και σκιές, κι όμως τα ονειρευόμουν. Στο βλέμμα τους έκρυβαν μια υπόσχεση γλυκιά, αλλά και μια αινιγματική πρόκληση. Οι καρποί τους, χρυσαφένιοι και λαμπεροί, ήταν γεμάτοι προσδοκίες, αλλά ήξερα καλά πως το ταξίδι ως εκεί δεν θα ήταν τόσο απλό. Τ’ αγκάθια τους, άγρια και μυτερά, φρουρούσαν τη γλυκύτητα που κρυβόταν μέσα τους.
Η σκέψη μου διστάζει, το χέρι μου τραβάει πίσω. Όμως, κάτι μέσα μου ψιθυρίζει να προχωρήσω , να αγγίξω τα σκληρά αγκάθια για να φτάσω στον καρπό.
Η φλούδα, τραχιά και δύσκολη, αντιστέκεται, μα προχωρώ. Κόβω, απογυμνώνω, αφαιρώ στρώμα-στρώμα, καθώς τα χέρια μου πληγώνονται, γεμίζουν από τον πολύτιμο χυμό του καρπού, αργά-αργά, ζουμερά, σαν όνειρο που ανατέλλει.
Τέλος το φραγκόσυκο ξεγυμνώνεται και ο καρπός φανερώνεται. Η γεύση του, γλυκιά και απολαυστική, είναι η ανταμοιβή για τον κόπο: η γλύκα της επιτυχίας ποτέ δεν έρχεται εύκολα.
Όπως το φραγκόσυκο, έτσι και η ζωή είναι γεμάτη με αγκάθια και δυσκολίες. Και μόνο όταν τα κοιτάξουμε κατάματα, και τα ξεπεράσουμε με θάρρος, τότε απολαμβάνουμε την αληθινή γλύκα, εκείνη που έρχεται από την προσπάθεια και την υπομονή.
Mόνο όταν αναλάβεις την πρόκληση της δυσκολίας, θα απολαύσεις τη γλυκύτητα της επιτυχίας
#με_φιλοσοφική_διάθεση
Νίκος Κλεισιώτης
