Η διαπίστωση αυτή δεν είναι καθόλου μεταφορική, αλλά απολύτως κυριολεκτική. Η διαδικασία της συγχώρεσης κάνει καλό στο σώμα και την ψυχή μας. Ρίχνει την πίεση, αποτρέπει τα καρδιακά προβλήματα, μειώνει την κατάθλιψη, το άγχος και το θυμό. Έχει παρατηρηθεί ότι οι άνθρωποι που συγχωρούν εύκολα έχουν καλύτερες σχέσεις με τους άλλους, είναι πιο χαρούμενοι και αισιόδοξοι και γενικά πιο ευτυχισμένοι, με πιο ανεβασμένη ψυχολογία. Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς δε γνωρίζουμε τον τρόπο να συγχωρούμε και παραπαίουμε ανάμεσα στον πόνο και την αυτολύπηση.
Σίγουρα δεν υπάρχουν οδηγίες ή κάποιο εγχειρίδιο που να μας δίνει κατευθύνσεις για το πώς να το κάνουμε ή πώς να ξεπεράσουμε τις απογοτεύσεις, την προδοσία και τον πόνο που μας προκάλεσαν. Είναι όμως κοινός τόπος ανάμεσα στους ειδικούς και τους ψυχολόγους ότι το «ταλέντο» της συγχώρεσης αποτελεί ένα επίκτητο χάρισμα, στο οποίο όλοι μπορούμε να εκπαιδευτούμε. Δηλαδή όλοι μας είμαστε ικανοί να μάθουμε να συγχωρούμε.
Το πρώτο βήμα είναι να μην αποφύγουμε, αλλά να βιώσουμε τον πόνο μας. Ακούγεται επίπονο, αλλά πραγματικά αξίζει την προσπάθεια, καθώς αυτός είναι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε από τον ίδιο τον πόνο, γιατί αν τον αποδεχθούμε και αισθανθούμε το θυμό, τη λύπη, το φόβο και οτιδήποτε άλλο ήταν αυτό που μας τραυμάτισε, μπορούμε να απελευθερωθούμε και να προχωρήσουμε μπροστά, αφήνοντας πίσω αποδυναμωμένες όλες τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα, μαζί με τα γεγονότα που τα προκάλεσαν. Η λήθη μάς περιμένει για να μας οδηγήσει στην «απέναντι όχθη», την απελευθέρωση.
Είναι επίσης σημαντικό, ως δεύτερο βήμα, να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα και να μην παραμείνουμε κολλημένοι στα συναισθήματα του θυμού και της θλίψης, αλλά να καταλάβουμε ότι έτσι είναι η ζωή μας, γεμάτη θετικά, αλλά και αρνητικά γεγονότα, που μερικές φορές δεν ανατρέπονται και γι’ αυτό πρέπει να τα αποδεχθούμε, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε ήρεμοι και, μακάρι πιο σοφοί, την πορεία μας. Αυτό όμως που οφείλουμε να κάνουμε είναι να εστιάσουμε την προσοχή μας στα θετικά της ζωής μας και την ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που ήδη έχουμε και να καλλιεργήσουμε περισσότερο την καλοσύνη, την αγάπη, την αισιοδοξία και όλα τα θετικά στοιχεία, που μας κάνουν καλό ψυχικά και σωματικά και μας βοηθούν να αντιμετωπίζουμε ωφέλιμα τις αντιξοότητες.
Άλλωστε, η φιλοπονία είναι τελικά αυτή που φέρνει αποτελέσματα στη ζωή μας και μπορεί η συγχώρεση να απαιτεί προσπάθεια και να μην είναι μια ανώδυνη διαδρομή, αλλά η αντιμετώπιση του πόνου μάς λυτρώνει και επιτρέπει την ελευθερία. Η συγχώρεση έχει να κάνει με την ίδια μας την ύπαρξη, αγγίζει τις πιο βαθιές πτυχές της ψυχής μας, του ίδιου του λόγου που ζούμε, της υπόστασής μας ως άνθρωποι. Έχει να κάνει με την αυτοεκτίμηση τη δική μας, του προσώπου που μας πόνεσε και τη σχέση μας με αυτόν και με τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και με τη δυνατότητά μας να υπάρξουμε, να βελτιωνόμαστε και να ζούμε στο έπακρο, όπως πραγματικά μας αξίζει: με ποιότητα, ελεύθεροι και πλήρεις ψυχικά, υγιείς σωματικά. Θα λέγαμε, λοιπόν, ότι έχει μια έντονα μεταφυσική διάσταση και ίσως αποτελεί το μονόδρομο για την ευτυχία μας…
