Του Σωτήρη Γλυκοφρύδη
Λόγω του εμβολίου άπτομαι της ευκαιρίας να ασχοληθώ με δυο σημαντικές ιδιότητες της ζωής,
την προσαρμογή και την εξελικτικότητα. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι γιατροί είναι αφιλοσόφητοι, αυτό το καθιστά περισσότερο αναγκαίο.
Προσαρμογή σημαίνει προς την άρμωση, το ταίριασμα. Προσαρμοστικότητα είναι η τάση της φύσης να ταιριάζει με τις μεταβαλλόμενες συνθήκες. Εξελικτικότητα, εκ του έξω και λήξης, συνάγει με την αποφυγή θανάτου. Θα έλεγε κανείς ότι προσαρμογή και εξελικτικότητα είναι δίδυμο ζωής, πορεία προς την αθανασία.
Ο άνθρωπος είναι εξελικτικό και εξελίξιμο ον. Συμβιωτικού χαρακτήρα με τη φύση και τις μεταλλαγές της. Όπως όλα τα όντα έχει μια κυτταρική λογική. Ο εκφραστής της ζωής και των αλλαγών είναι τα γονίδια με το DNA. Η DNA και ιδίως η RNA λογική είναι η προσαρμογή και η εξελικτικότητα. Αυτή προσδίδεται με αιτιοκρατο-χαοτικές διεργασίες. Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι παράγωγο ενός ¨τακτοποιημένου¨ χάους, το οποίο αποτελεί δαρβινικό και κρυπτο-μεντελικό λαμαρκικό προτσές. Η ζωή στηρίζεται στην επικράτηση του ισχυρότερου μέσα από μια συμβιωτική και ανταγωνιστική διεργασία, η οποία παρέχεται μέσα από τη συμβολή θεωριών, καθώς η κάθε μια έχει ένα μέρος δίκαιου αλλά και αδικίας.
Αυτό σημαίνει ότι την εξέλιξη και τη μεταλλαγή μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε με αντικρουόμενες συνθήκες. Ένας ιός, για παράδειγμα, και μάλιστα ιός RNA, μονόκλωνος, όπως ο Covid, είναι πανίσχυρος μηχανισμός ζωής. Από μια φυσική άποψη, ο άνθρωπος είναι μια εν τάξει στρέβλωση βιολογικών συνθηκών, συνύπαρξης και ανταγωνισμού ιών και παραγώγων τους που δομούν συνθήκες DNA. To DNA, από φιλοσοφικής σκοπιάς είναι μια σύμβαση ζωής επί τόπου – χρόνου – έργου. Το κύτταρο είναι η απόδειξη, καθώς το DNA του πυρήνα και το DNA των μιτοχονδρίων παράγουν μια σχέση συμβιωτικής δράσης. Από μικροσκοπική άποψη το DNA των μιτοχονδρίων είναι απόχυμα ιών που έχουν εισδύσει σε απόγονό τους, βακτηριακό μικροοργανισμό, και αυτός σε κύτταρο. Επομένως ο ιός είναι και παράγων εξελικτικός ζωής.
Εκ των ανωτέρω συνεπάγεται πως η λεγόμενη ανοσία αγέλης αποσκοπεί και μόνο ο ιός να μη σε σκοτώσει, αποδεικνυόμενος “άτσαλος”και αδηφάγος, αλλά στην πραγματικότητα ο οργανισμός να μπορεί να τον αντιμετωπίσει, και για την εξελικτικότητα να συμβιώσει ανταγωνιστικά και συναγωνιστικά με αυτόν. Επομένως η λεγόμενη “ανοσία” είναι μια λεκτική σύμβαση, μια φαινομενολογική προσέγγιση βολικής σκοπιμότητας. Στην πραγματικότητα είναι μια ασαφής μόλυνση.
Η λεγόμενη “ανοσία της αγέλης”, παρέχεται φυσικά και τεχνητά. Φυσικά, μέσω της “νόσου” με συχνό αντίτιμο το θάνατο, οι κλώνοι όμως που θα παραχθούν από συμβίωση θα δημιουργήσουν στον κτήτορα “φυσική” ανοσία. Κατά την τεχνητή ανοσία παρέχεται στον κτήτορα ήπιος και ημιθανής, αν είναι ισχυρός, ο ιός, η τώρα πια προμήνυμά του μέσω messenger τμήματος ιού που σπρώχνει τον οργανισμό σε ελαφρά νόηση και ιοφορικό εξαναγκασμό του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η “φυσική” τεχνική εμβολιασμού είναι προτιμότερη, το κόστος όμως είναι ισχυρότερο μέσα από τη λογική ότι όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει. Ως εκ τούτου η “τεχνική” εκδοχή παρουσιάζει αναγκαστικά εφαρμόσιμα πλεονεκτήματα.
Σε σύνοψη, όποιος δεν υποστεί εμβολιασμό, δηλαδή εμβολή ιού, δεν μπορεί να υπαχθεί στην πραγματικότητα της φύσης, της σκοπιμότητας, της αλλαγής και των μεταλλαγών, κοινώς δεν θα έχει τη χρήζουσα προσαρμογή και εξελικτικότητα. Επομένως η φοβία περί των τεχνητών εμβολιασμών πρέπει να είναι ίδια με τη φοβία των φυσικών εμβολιασμών. Το αντίτιμο και η δυναμικότητα των δυο αυτών απαραίτητων παραγόντων της ζωής, είναι που μετράει.
Ο άνθρωπος στη φύση επικράτησε με τεχνηματικές διεργασίες. Έκανε τη ζωή του τέχνη, και ο εμβολιασμός αποτελεί τεχνική φυσική ανθρώπινη επιλογή επικράτησης. Αυτό να έχουν υπόψη τους οι αρνητές του τεχνητού εμβολίου αρνούμενοι την πραγματικότητα, θέτοντας τον εαυτό τους σε κίνδυνο αλλά και τους άλλους που ακολουθούν την εξελικτικότητα. Σταθερότητα και εξελικτικότητα είναι ένα δίπολο που τους ενώνει ο φόβος του θανάτου. Η τεχνική αντιμετώπισή του είναι καθαρά θέμα ανθρώπινης επιλογής. Και άνθρωπος, κατ’ εμέ, στηριζόμενος στη διαχρονική γλωσσολογία, συνάδει με το αν βρω τον τρόπο (αν + τρόπος) και όχι με το άνω θρώσκω, πια, θέτοντας στο θείο την ελπίδα της ζωής του.