Κοιτώ έξω από το παράθυρο. Στον κήπο απέναντι, μια ηλικιωμένη κυρία ποτίζει το πεζοδρόμιο με το λάστιχο. Τα φύλλα από τις νεραντζιές παρασέρνονται αργά και χάνονται μέσα στο φρεάτιο. Στέκεται εκεί, για πέντε λεπτά, ακίνητη, καρφωμένη. Νιώθω τον θυμό να φουντώνει μέσα μου, το άγχος να με πλημμυρίζει.
Λίγες ώρες αργότερα, βρίσκομαι στον δρόμο προς το Σούνιο, την αγαπημένη μου διαδρομή. Η θάλασσα απλώνεται μπροστά μου, λειτουργεί σαν βάλσαμο. Καθαρίζει το μυαλό μου, μου δίνει ανάσα. Το βλέμμα μου πέφτει στις κιτρινισμένες ελιές, μερικές καμένες από την ξηρασία. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά!
Οι στροφές της Υλίκης ήταν κάποτε το πεδίο απόλαυσής μου. Με το κοντέρ της μοτοσυκλέτας να φλερτάρει με υψηλές ταχύτητες, ζούσα τη στιγμή. Τώρα, όμως, το βλέμμα μου στρέφεται ανήσυχο. Το ύψος των νερών έχει πέσει δραματικά…
Το μυαλό μου, μοιραία, χάνεται στο μέλλον. Τι μας ξημερώνει; Σε τι κόσμο θα ζήσω τα χρόνια που ορίζω, αλλά και σε τι κόσμο θα ζήσουν τα παιδιά μου; Πώς θα επηρεάσει την απόφασή τους στο να αποκτήσουν, αν το επιθυμούν, κι εκείνοι παιδιά;
Το οικολογικό πένθος είναι εδώ! Είναι οι συναισθηματικές αντιδράσεις που βιώνουμε εξαιτίας των περιβαλλοντικών αλλαγών και της κλιματικής κρίσης. Είναι η θλίψη για τη φύση που αλλάζει μπροστά στα μάτια μας. Είναι ο φόβος, ο θυμός και η ανησυχία, απόρροια της βαθιάς σύνδεσης που, όσο κι αν το αρνούμαστε, έχουμε με το περιβάλλον.
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Συνιδρυτής ΑΜΚΕ Μαθήματα ζωής