Γράφει ο Δημήτρης Φλαμούρης
Μέρος Β’ (τελευταίο)
Και τι να κάνω;
«Δηλαδή τι μου λες;» Θα ρωτήσει κάποιος. «Να σταματήσω να προσφέρω;»
Όχι βέβαια!
Όπως έχω ξαναγράψει, το να δίνεις και να παίρνεις είναι ίσως ο αποτελεσματικότερος τρόπος να παίρνεις και να δίνεις χαρά. Μας αρέσει να δίνουμε, ακριβώς γιατί μας κάνει να νιώθουμε όμορφα. Και ας είναι αυτό το αντάλλαγμα που θα ζητάμε από το να είμαστε δοτικοί. Γιατί δε γίνεται να δίνουμε ανιδιοτελώς.
Δεν υπάρχει ανιδιοτελής προσφορά. Πουθενά. Ακόμα και η μητέρα δίνει στο παιδί γιατί την κάνει να νιώθει καλύτερα, άμεσα ή έμμεσα. Δεν είναι κακό. Είναι φυσιολογικό και είναι πολύ εντάξει. Είναι πολύ ωραίο το να δίνεις.
Και είναι σημαντικό να δίνουμε γιατί μας αρέσει να δίνουμε. Γιατί μας αρέσει ο άνθρωπος που είμαστε όταν δίνουμε.
Γιατί μας αρέσει να έχουμε την ιδέα του «καλού» ανθρώπου για τον εαυτό μας. Είναι πολύ όμορφο να θέλουμε να ανήκουμε σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων.
Υιοθετώντας αυτή τη στάση, δεν εξαρτώμαστε από το «ευχαριστώ» του άλλου. Η χαρά μας πηγάζει από την ίδια την πράξη της προσφοράς. Το ρίχνουμε στο γιαλό το καλό…
Αν τώρα δίνουμε για να πάρουμε το «ευχαριστώ», και αυτό είναι εντάξει, αρκεί να ξέρουμε ότι το κάνουμε. Και τότε θα πρέπει να αναγνωρίζουμε ότι οι άλλοι δεν είναι υποχρεωμένοι να ανταποκριθούν στην προσφορά μας. Εμείς το ξεκινάμε και είναι δική μας η ανάγκη. Αν ανταποκριθούν, μπόνους. Αν όχι, τι να κάνουμε τώρα…
Ας είμαστε επιεικείς
Ας είμαστε επιεικείς με τον εαυτό μας. Ας δείξουμε κατανόηση. Δεν είμαστε «κακοί» άνθρωποι προσπαθώντας να φερθούμε όσο καλύτερα γίνεται. Ναι, ζητάμε ανταλλάγματα (τα αυτονόητα θα πουν πολλοί) για την καλοσύνη μας, αλλά δεν το κάνουμε από κακία.
Όλοι θέλουν να νιώθουν την εκτίμηση των άλλων. Όπως είπε ο πατέρας της σύγχρονης ψυχολογίας, William James, «η βαθύτερη αρχή της ανθρώπινης φύσης είναι η λαχτάρα μας να νιώθουμε ότι μας εκτιμούν».
Ίσως είμαστε ανασφαλείς, όμως δεν το επιλέξαμε να είμαστε έτσι και μέσα μας πονάμε. Είναι το δικό μας μαρτύριο. Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως είναι ανασφαλείς σε κάποιο βαθμό. Εμείς έτσι εκφράζουμε τη δική μας ανασφάλεια. Σίγουρα υπάρχουν πολύ χειρότεροι τρόποι να την εκφράσει κανείς.
Η γνώση είναι δύναμη και μας βοηθάει να αποφεύγουμε παρεξηγήσεις. Συνήθως δεν είναι ο κόσμος αχάριστος και δεν είμαστε και εμείς ούτε θύματα, ούτε θύτες. Όλοι άνθρωποι είμαστε και έχουμε τα θέματά μας. Κάνουμε καθημερινά το καλύτερο που μπορούμε για να τα αντιμετωπίσουμε. Κι αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε.
Κι εγώ θυμίζω στον εαυτό μου όταν οδηγώ, πως όταν χαλιέμαι με τους «αχάριστους», έχει να κάνει με μένα. Δεν είναι υποχρεωμένοι οι άλλοι να φέρονται όπως θα μου άρεσε (ειδικά στις σχέσεις, υπάρχουν και άλλοι ανθρώπινοι παράγοντες που επηρεάζουν τους άλλους να δείχνουν μια “αχάριστη” συμπεριφορά). Και το ξεπερνάω γρήγορα.
Κάποιες μέρες είναι πιο δύσκολες από άλλες. Κάποιες μέρες μας παίρνει από κάτω. Κάποια χαρακτηριστικά μας δυσκολεύουν περισσότερο από άλλα να τα διαχειριστούμε. Δεν πειράζει. Δεν ωφελεί ούτε να μας μαλώνουμε ούτε να μαλώνουμε τους άλλους.
Όπως γράφω στο δεύτερο βιβλίο μου, η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι εξέλιξης και αλλαγής.
Ας είμαστε με το μέρος μας όσο κάνουμε αυτές τις αλλαγές…
Πηγή:
