Γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στο Χαϊδάρι σε μια εποχή που ακόμα το παιχνίδι με τους φίλους γίνονταν σε αλάνες. Ακολούθησαν οι σπουδές στη δημοσιογραφία, ελπίζοντας να βρει έναν μοναδικό τρόπο να αποτυπώσει την αλήθεια των γεγονότων.
Η ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία διήρκεσε λίγο χρονικό διάστημα. Ακολούθησε η ενασχόληση με τον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα τον χώρο της λιανικής πώλησης. Του αρέσει η απλότητα, αλλά εκτιμά την πολυπλοκότητα των σκέψεων. Θέλει να μαθαίνει συνέχεια, να γελά και να χαίρεται μέσα από την καρδιά του και να αποφεύγει να λέει στη ζωή του «κρίμα που δεν τόλμησα». Τα τελευταία χρόνια καταγράφει τον τρόπο που αντιμετωπίζει την καθημερινότητά του στο blog angelostaskos.blogspot.com με την ονομασία: «Είμαι ό,τι έχω ξεχάσει;»
Ποια ήταν τα πρώτα σας αναγνώσματα;
Στην ανήσυχη μα και δημιουργική ηλικία της εφηβείας μου στο λύκειο έκανα τα πρώτα μου βήματα στον λογοτεχνικό κόσμο, μα και σ’ αυτόν της ποίησης. Ακόμα θυμάμαι τα πρώτα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου, της Μάρως Βαμβουνάκη και του Νίκου Καζαντζάκη, αλλά και τη δραπέτευση στους στίχους του Λειβαδίτη και του Rilke.
Ποιοι είναι οι λογοτεχνικοί σας ήρωες;
Οι πρώτοι-πρώτοι μου ήρωες είχαν μεταξύ τους το κοινό στοιχείο της υπέρβασης και της πίστης. Ξεκινώντας από τον μικρό Πρίγκηπα, τον μπάρμπα-Θωμά( «Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά») και τον γλάρο Ιωννάθαν. Μετέπειτα πιο μεγάλος συνειδητοποίησα πως οι λογοτεχνικοί μου ήρωες γίνηκαν οι τριγύρω μου απαρατήρητοι συνάνθρωποι που με τις δυσκολίες στο δισάκι τους «γράφουν» αγόγγυστα ο καθένας τους το σπουδαιότερο λογοτεχνικό έργο με την ίδια τους τη ζωή και της διδαχές που αυτή τους προσφέρει.
Αλήθεια, πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Από μικρός πίστευα και πιστεύω, πως έβλεπα, παρατηρούσα και ερμήνευα τον κόσμο γύρω μου κάπως όχι «συνηθισμένα» και συγκαταβατικά. Σαν μια ψυχική και καρδιακή ερμηνεία. Άλλοτε ονειροπολώντας, άλλοτε συμπάσχοντας. Κάτι σαν τους πρωταγωνιστές των ταινιών «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» ή και της «Αμελί» ακόμα. Είχα τη δικιά μου ματιά, τη δικιά μου έξοδο στην πραγματικότητα με οδηγό τα έσω της ψυχής μου. Στην αρχή δεν το είχα συνειδητοποιήσει, με την πάροδο όμως του χρόνου… αποκαλύφθηκα.
Τι σας έκανε να γράψετε το βιβλίο σας «Έρωτας με γεύση γλυκό πορτοκαλιού»;
Η διακαή ανάγκη να μιλήσω για τις ζωές των ανθρώπων, τη δικιά μου, τη δικιά σου… και τις γεννουσιεργές αιτίες… τον Έρωτα… τον Θάνατο… την Αγάπη. Ήθελα να ταρακουνήσω τις αβέβαιες βεβαιότητες που μπουκώνουμε με αυτές τις ζωές μας, τα συναισθηματικά μας βολέματα, τις «κουλές νίκες» μας με τις γενναίες ήττες μας.
Ο έρωτας και η αγάπη τι ρόλο παίζουν στο μυθιστόρημά σας;
Ρόλο πρωταγωνιστικό και εξαγνιστικό… όπως τα κλάσματα στις ζωές μας. Με αριθμητή τον έρωτα και παρονομαστή την αγάπη. Στο διάβα των ζωών μας προσπαθούμε απλά αυτό το κλάσμα να το κάνουμε ολόκληρο, ισοδύναμο με την αρχή της ολοκλήρωσης σε αυτά που ζούμε και σε αυτά που δίνουμε… μια προσπάθεια αενάως αέναη.
Από που αντλείτε την έμπνευσή σας;
Η έμπνευσή μου πηγάζει κυριολεκτικά από παντού. Από τα βιώματά μου, από την παρατήρηση των βιωμάτων των δικών μου ανθρώπων αλλά και των γύρων μου, από τη σιωπή μου, από τη μοναξιά μου, τη Φύση… από έναν περαστικό… από ένα παιδί. Γιατί κατά βάθος ο καθένας μας… είναι λίγο πολύ… ο άλλος. Η ενσυναίσθηση είναι για εμένα απόλυτα σημαντική και λυτρωτική στις ζωές μας.
Γνωρίζατε από την αρχή το τέλος της ιστορίας που γράψετε ή σας οδήγησαν οι ήρωές σας;
Ναι, το γνώριζα, ένιωθα την αρχή του τέλους των πρωταγωνιστών μου. Απλώς οι ήρωές μου, μου δάνεισαν τα παπούτσια τους, τα ίχνη τους, το ψυχικό τους αποτύπωμα… κάτι σαν την ψυχογεωγραφία τους.
Ποια είναι η ωραιότερη στιγμή στη ζωή ενός συγγραφέα;
Η ωραιότερη στιγμή ενός συγγραφέα είναι η κατάθεση ψυχής σε αυτό που γράφει… και το μοίρασμα. Κάτι σαν το τόξο με το βέλος. Όπου το τόξο είμαι εγώ με τη γραφή μου και το βέλος η ολοκλήρωση του βιβλίου, που το αφήνω πλέον σ’ ένα δικό του ταξίδι, να αποκτήσει τη δικιά του δυναμική. Σαφώς και είμαι εγώ υπεύθυνος πόσο τεντώνω το τόξο και προς που στοχεύω… μα δεν μπορώ και δεν πρέπει να είμαι απόλυτος ότι σ’ αυτό που σημαδεύω… θα το πετύχω… Αυτό αφορά τις καρδιές των αναγνωστών…
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Έχω αρκετά κατά νου και εις ψυχή. Με οδηγό μάλλον την ψυχή μου… Το ένα αφορά ένα «παραμύθι» για μεγάλους και το άλλο για τη δύναμη της πίστης που γεννά από τα τραύματα στις ζωές μας… τα θαύματα.
Ποιο είναι το motto σας;
Οι μεγαλύτερες απαντήσεις “ξεκουμπώνουν” με τις ερωτήσεις που φοβήθηκες να κάνεις στον εαυτό σου.
Τι θαυμάζετε περισσότερο στους ανθρώπους;
Την εμπιστοσύνη, την ταπεινότητα, την ειλικρίνεια, το όνειρο και βέβαια την αγάπη της συγχώρεσης.
Τι θεωρείτε ότι φέρνει ισορροπία στον άνθρωπο;
Η αγάπη ως ανθρακωρύχος του χρόνου των ζωών μας …και ο «θάνατος» των φόβων μας …μήπως και γίνουμε η καλύτερη εκδοχή των εαυτών μας.
Τι φοβάστε περισσότερο;
Φοβάμαι τι είδους κόσμο θα αφήσουμε ως κληρονομιά στις επόμενες γενιές, στα παιδιά μας… αυτό με τρομάζει.
Τι είναι χαρούμενη ζωή για εσάς;
Να μπορεί η ελευθερία σου να σε κάνει άξιο ν’ αγαπάς τον κόσμο και μετά απ’ αυτό που χάνεται… και εάν έχεις αξιωθεί να αγαπηθείς κιόλας, τότε αυτό είναι μια ευλογημένη, χαρούμενη ζωή.
Τι σας κινητοποιεί δημιουργικά;
Οι μάχες ανάμεσα σ’ αυτά που νιώθουμε και σ’ αυτά που ξέρουμε. Οι πόνοι των φόβων μας και η συγχώρεση που κυοφορεί η αγάπη.
Έχεις μια γεμάτη ζωή όταν…
…όταν η ζωή σου δεν χωρά μόνο τίμιες θεωρίες, μα προπάντων τίμιες και ηθικές πράξεις.
Καλοσύνη για εσάς είναι…
Καλοσύνη για εμένα είναι…η ενσυναίσθηση και η αλληλεγγύη.