Ο τρόπος που την ορίζουμε, αλλά και ό,τι προσδοκούμε από αυτήν παίζουν σημαντικό ρόλο στην επιλογή του συντρόφου μας όπως και στο επίπεδο ικανοποίησης που αντλούμε από αυτόν.
Κάθε άνθρωπος έχει έναν δικό του τρόπο να αντιλαμβάνεται την αγάπη. Συχνά το πρότυπό μας για την αγάπη δείχνει τον τρόπο συμπεριφοράς των γονιών μας προς εμάς ή ακόμη και τη συμπεριφορά μεταξύ μας.
Η αγάπη είναι συναίσθημα, αλλά και ταυτόχρονα είναι και συμπεριφορά. Όταν κρίνουμε την αγάπη μας προς τους άλλους, το κριτήριό μας είναι τα συναισθήματά μας. Όταν, όμως, κρίνουμε την αγάπη κάποιου άλλου προς εμάς, βασιζόμαστε στον τρόπο που μας φέρεται.
Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Γιατί εκείνος μπορεί να μας αγαπάει, αλλά εμείς να έχουμε παράπονα. Γιατί; Γιατί δεν μας το δείχνει με τον τρόπο που μπορούμε να το αντιληφθούμε. Και τότε αρχίζουν τα παράπονα, οι γκρίνιες και οι διαφωνίες.
Τελικά, δεν αρκεί κάποιος να μας αγαπάει; Μήπως πρέπει να έχει τον σωστό τρόπο να μας το δείχνει, διαφορετικά δεν θα καταλάβουμε τίποτα;
Η αγάπη υποστηρίζει, φροντίζει, επιβεβαιώνει και προβάλει μια ανιδιοτελή επιθυμία να προσπαθήσουμε για το καλό του ανθρώπου που αγαπάμε. Όταν μας αγαπούν, νιώθουμε ότι αξίζουμε.
Όμως, αν και η αγάπη του άλλου είναι σημαντική, δεν θα πετύχει πολλά αν πρώτα δεν αγαπήσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Μόνο αν αγαπάμε τον εαυτό μας μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να νιώσουμε την αγάπη.
