Τα παιδιά έχουν την ικανότητα να πενθούν, από τη στιγμή που έχουν την ικανότητα να αγαπούν και να κάνουν σχέσεις. Τι χρειάζονται όμως από εμάς όταν συμβεί μια σημαντική απώλεια στη ζωή τους;
Πρώτα απ’ όλα, να μην πάρουμε εμείς την απόφαση για το τι είναι σημαντικό για αυτά. Έπειτα χρειάζεται να μιλήσουμε στη γλώσσα τους, με απλότητα και ειλικρίνεια, και, τέλος, να αντέξουμε τα συναισθήματά τους. Τα δάκρυά τους. Τον πόνο τους.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι, συνήθως, οι γονείς φοβούνται ότι τα παιδιά θα τραυματιστούν από την απώλεια και προσπαθούν με αγωνία να κρύψουν την αλήθεια. Ποιος είναι όμως πιο κατάλληλος από έναν στοργικό ενήλικο που θα σταθεί δίπλα στο παιδί και θα του διδάξει το μάθημα: «Ο πόνος υπάρχει, αλλά μπορούμε να μάθουμε ζώντας μαζί του».
Μπορούμε να ξεκινήσουμε μια συζήτηση βοηθώντας το παιδί να καταλάβει ότι η λέξη «πένθος» και η λέξη «θρήνος» αναφέρονται σε δύο διαφορετικές καταστάσεις. Ο σύμβουλος πένθους Alan Wolfelt εξηγεί: «Πένθος είναι αυτό που σκέφτεσαι και αισθάνεσαι μέσα σου όταν κάποιος που αγαπάς πεθαίνει. Θρηνώ σημαίνει αφήνω αυτά που σκέφτομαι και νιώθω μέσα μου να βγουν έξω με τον οποιονδήποτε τρόπο. Χρειάζεται να θρηνήσουμε για να αισθανθούμε καλύτερα. Αν κρατάμε αυτά που νιώθουμε μέσα μας, γινόμαστε χειρότερα».
Νάνσυ Ψημενάτου
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας-Συγγραφέας
