Ο Henry Boston μάς θυμίζει ότι τα ζώα υπάρχουν σε έναν κόσμο πιο παλιό και πιο ολοκληρωμένο από τον δικό μας και είναι προικισμένα με ιδιότητες που εμείς έχουμε χάσει προ πολλού, ενώ μιλούν μια γλώσσα την οποία εμείς έχουμε ξεχάσει.
Μέσα από τη σχέση μας μαζί τους μπορούν να είμαστε σε επαφή με τη μαγεία και το μυστήριο, καθώς μας θυμίζουν ότι είμαστε απλά μέρος αυτό του πλανήτη. Χρειάζονται τον σεβασμό μας, καθώς μόνο μέσα από αυτήν την πράξη μπορούμε να πραγματοποιήσουμε αληθινή σχέση μαζί τους.
Από την απαρχή του χρόνου φάνηκε η ανάγκη κάποιων ειδών να έρθουν κοντά και να αναπτύξουν σχέσεις. Και αυτό συνέβη αφού πολλά ζώα μας εμπιστεύτηκαν και τα εμπιστευτήκαμε.
Μια τέτοιου είδους πράξη μάς φέρνει αντιμέτωπους με τη δύναμη που έχουμε αλλά και την ευθύνη μας για αυτά.
Η σχέση με τα ζώα είναι ιερή. Αυτό φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο οι ψυχές μας συνδέονται, από τον τρόπο που αγαπάμε και προσφέρουμε, από τον τρόπο με τον οποίο βάζουμε σε προτεραιότητα τη δική τους ευζωία και όχι το δικό μας βόλεμα.
Φαίνεται από το πώς η σχέση μαζί τους μας γιατρεύει από τα τραύματά μας, καθώς μας παρέχουν έναν ασφαλή δεσμό. Η νευροψυχολογία αποδεικνύει ότι η σχέση μαζί τους γεμίζει τον οργανισμό μας με τα ίδια χημικά (οξυτοκίνη) όπως στη σχέση μας με τους ανθρώπους. Και το ίδιο συμβαίνει και σε εκείνα.
Παρόλα αυτά, τα ζώα δεν είναι αντικείμενα, ούτε ανήκουν σε εμάς.
Οι λέξεις «ζώα συντροφιάς» ή «κατοικίδια», «πειραματόζωα», «κρέας», «δέρμα» κ.ο.κ. υποτιμούν την ύπαρξή τους και ίσως, άθελά μας, μιλώντας για αυτά με αυτόν τον τρόπο, τους φερόμαστε και διαφορετικά. Ίσως να αφαιρούμε την αμηχανία από πάνω μας και έτσι να νιώθουμε πιο άνετα, ώστε να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και βίας για τις «ανάγκες» ή την «ψυχαγωγία» μας.
Το πώς αντιλαμβανόμαστε τα ζώα και την ύπαρξή τους εξαρτάται από το πώς σκεφτόμαστε. Ευτυχώς, έχουμε τη δυνατότητα να μπορούμε να αλλάξουμε αυτές τις πεποιθήσεις μέσα από τη σύγχρονη γνώση και την εκπαίδευση.
Νάνσυ Ψημενάτου
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας-Συγγραφέας
