Αυτός ο ονειροπόλος φαντασιόπληκτος, απλός αγρότης, ο Αλόνσο Κιχάδα, έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία για ιππότες και κατορθώματα,
πιστεύει ότι είναι ένας από αυτούς και αυτοαποκαλείται Δον Κιχώτης.
Με το άλογό του τον Ροσινάντε, οπλισμένος με ένα δόρυ και μια παλιά, μεταλλική πανοπλία, πάντα ερωτευμένος με τη Δουλτσινέα, και με συντροφιά τον πιστό του ιπποκόμο Σάντσο, ξεκινούν τις περιπέτειές τους.
Θα ήθελα να ξεπεράσουμε τον κλασικό συμβολισμό του Λαϊκού Ήρωα. Να προσπεράσουμε το ότι μέσα από κάτι μικρό και απλοϊκό μπορεί να ξεπροβάλλει κάτι μεγάλο και βαθιά ιδεώδες.
Αυτό, είναι κάτι γνωστό και ο καθένας μας μπορεί να το αποσυμβολίσει, σε πολλά επίπεδα, όπως επιθυμεί. Εκεί που θα ήθελα να εστιάσουμε είναι στη “συντροφιά”, που επιλέγει για τα ταξίδια της φαντασίας του.
Ο Δον Κιχώτης επιλέγει τον Σάντσο. Έναν χαρακτήρα χτισμένο άκρως αντίθετα από τον δικό του, που όμως, χωρίς αυτόν είναι ανολοκλήρωτος. Ο Δον Κιχώτης και ο Σάντσο είναι τόσο προκλητικά αντίθετοι χαρακτήρες, που θα έμπαινε κανείς στον πειρασμό να σκεφτεί ότι ίσως τελικά να είναι και ο ίδιος άνθρωπος!
Ο Δον Κιχώτης είναι ένας λεπτός, ψηλός, ξερακιανός άνδρας, ενώ αντίθετα ο Σάντσο είναι κοντούλης και αρκετά παχύς. Ο Δον Κιχώτης υπηρετεί τον έρωτα και μάχεται για υψηλά ιδανικά, ενώ τον Σάντσο τον απασχολεί μόνο το στομάχι του και το πού θα ξαποστάσει.
Ο Δον Κιχώτης είναι μορφωμένος, εκλεπτυσμένος, που όμως ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, ενώ ο Σάντσο είναι ένας αμόρφωτος, “λαϊκός”, που όμως βλέπει τα πράγματα με πλήρη διαύγεια.
Ο ένας συμβολίζει την ψυχή και το πνεύμα και ο άλλος, το υλικό και το χειροπιαστό.
Η παρουσία του Σάντσο επιτρέπει στον Δον Κιχώτη να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα, καθώς έχει αναλάβει τις καθημερινές υλικές τους ανάγκες, όπως το τί θα φάνε και το πού θα κοιμηθούν.
Η παρουσία του Δον Κιχώτη από την άλλη, επιτρέπει στον Σάντσο να γίνει το μέσο για να εκφραστεί το άυλο σε έναν γήινο κόσμο, καθώς έχει αναλάβει τις πνευματικές ανάγκες, όπως το να θρέψει το πνεύμα τους και το να υπηρετήσουν υψηλότερα ιδανικά.
Γιατί, όμως, αφού ο ένας πετάει στα σύννεφα και ο άλλος πατάει στη γη είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένοι;
Κάθε Αρχή που υπηρετεί την νομοτέλεια έχει διπλή όψη, μια δύναμη αντίθετη σε μία άλλη, που αλληλοεπιδρούν και ταυτόχρονα συνυπάρχουν σε αρμονία.
Μέσα σε κάθε άνθρωπο βρίσκουμε πάντα δύο πλευρές από πολλά σχήματα.
Εδώ συγκεκριμένα γίνεται λόγος για το πνεύμα και το χώμα ή για κάποιους την ψυχή και σώμα. Κάποιοι συμβολίζουν αυτήν τη δυαδικότητα του ανθρώπου σαν ένα δέντρο, με κεφάλι σαν κλαδιά που φτάνουν στον ουρανό και τα πόδια του χωμένα βαθιά στη γη σαν ρίζες.
Ακόμα παλαιότερα, στον αρχαίο Κόσμο οι άνθρωποι μην μπορώντας να το εκφράσουν αλλιώς, έφτιαξαν μυθικά πλάσματα, όπως οι Κένταυροι, που στόχευαν πολύ ψηλά στον ουρανό αλλά πατούσαν σαν Ά-λογα, σταθερά, και στα τέσσερα πόδια (συμβολικά στα 4 σημεία του ορίζοντα).
Ακόμη και οι Θεοί του Ολύμπου, ενώ κατοικούσαν στο υψηλότερο σημείο και ενώ ήταν παντοδύναμοι και αιώνιοι, είχαν κι αυτοί αδυναμίες, με μεγαλύτερη όλων, το ότι ζήλευαν τους θνητούς για τη δίψα τους για ζωή, αφού μπορούσαν να πεθάνουν ανά πάσα στιγμή, επειδή ήταν τρωτοί.
Κοιτάμε ψηλά έχοντας τα πόδια μας στη γη.
Αυτό είναι ένα από τα μαθήματα-μηνύματα, όπως θέλει ας το δει ο καθένας μας, του Δον Κιχώτη.
Αναστασία Κατσανεβάκη
Σύμβουλος Κλινικής Ψυχολογίας
